Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het ontbreekt Sigurd 'Satyr' Wongraven niet aan zelfvertrouwen. In het promotiepraatje voor het nieuwe titelloze album van zijn band, verklaart hij "One of the things Satyricon is about is to also try to not only make good records, but also shape the direction of extreme metal music." En dat dan niet gebracht als speelse rock-'n-rollgrootspraak, maar doodgemoedereerd en bloedserieus, alsof het de normaalste zaak van de wereld is zulke uitspraken te doen.
Nu heeft Satyricon nog nooit een album gemaakt dat de koers van extreme metal heeft bepaald en dat zal ook Satyricon niet doen. Daar is een positieve reden voor: Wongraven en zijn partner-in-crime, drumbeest Kjetil-Vidar 'Frost' Haraldstad, hebben altijd een veel te eigenzinnige koers gevaren. Ze begonnen als een grootheid in de Noorse blackmetalgolf, maar namen steeds meer rock- en industrialinvloeden op. Dat leverde commercieel succes op met Now, Diabolical, maar dat ging wel ten kostte van de diepgang. Op de ijzersterke opvolger The Age of Nero was die gelukkig weer terug, zonder dat dat ten koste ging van de pakkendheid. Op Satyricon daarentegen wordt zonder enig voorbehoud gekozen voor de progressieve elementen en niet voor het potentiële succes op de festivalweide.
Het resultaat klinkt verrassend genoeg als een veel toegankelijkere versie van avantmetalgrootheden Ulcerate: dezelfde combinatie van trage, majestueuze gitaren met telkens versnellend en weer afremmend virtuoos drumwerk. Groot verschil maakt dat gitaarwerk van Satyr meestal melodieus is in plaats van dissonant, met een aantal schitterende riffs. Verder is er de gekende voorkeur van Satyricon voor aan de oppervlakte wat repetitieve songs, waar net onder de oppervlakte echter alles continu in beweging is. Veel nummers op Satyricon zijn als een roofdier dat alle spieren aanspant om toe te slaan, maar er dan toch maar voor kiest geruisloos de jungle in te verdwijnen, om even later achter je op te duiken. De verrassendste van die schijnbewegingen is het door voormalig Madrugadazanger Sivert Høyem laten zingen van 'Phoenix'. Het werkt niet geheel onverwacht prima, ook de muziek van Madrugada dreef immers op broeierige sfeer.
Omdat Satyricon heel erg is gebaseerd op spanning en dynamiek, is logischerwijs gekozen voor een volkomen analoge productie. Er zijn zelfs geen gitaarpedalen gebruikt. Het resultaat is een fantastisch klinkend album, met heel veel diepte en een overheerlijke gitaartoon. Hopelijk bepaalt Satyricon hiermee nu eens wel de koers van extreme metal, waar veel platen worden geteisterd door een vreselijke loudness war-productie.
http://www.kindamuzik.net/recensie/satyricon/satyricon/24285/
Meer Satyricon op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/satyricon
Deel dit artikel: