Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Ambient als een knisperend haardvuur, een schommelstoel en een spinnende kat, voor rond het middernachtelijk uur; dat is wat Sawako opdient met nu.it. De subtiele muziek van deze Japanse is behaaglijk en verwelkomend, maar nooit kitscherig of gemakzuchtig. Een beetje bij de vroege Brian Eno linksaf dus, met een fikse dosis Ryuichi Sakamoto, William Basinski of Keith Fullerton Whitman.
Sawako werkt afgemeten; er is niets te veel te horen. Gek genoeg ook niets te weinig. Zo zijn haar composities van behapbaar huiselijk formaat en tegelijk expansief. Ze zet elektronische en akoestische geluiden in om een rijkgeschakeerde klankwereld te presenteren die nooit groots en meeslepend wil worden. Sawako gaat dan ook voor de rijkdom in de precisie en de onpeilbare diepte van rustige contemplatie.
Lees je de titel als het Franse nuit dan kun je heerlijk lommeren op de slapen-gaandeunen die Sawako serveert. Ook schept ze een nieuwe wereld (new it). Een realiteit die sonisch tastbaar gemaakt wordt en zich voor je geloken ogen ontrafelt, maar waar de vinger bijzonder lastig op te leggen is; zo zijn de field recordings zelden terug te voeren op direct herkenbare bronnen.
Het werkstuk is bovendien een toonbeeld van nu it, als: het is wat het is, onzijdig en zoals minimal art los wil staan van de geste van de maker. En dan wel uiterst hedendaags, want de referentie aan Eno is bepaald niet nostalgisch bedoeld en Sawako's ambient is ook op geen moment futuristisch. Haar ambient lijkt zodoende te bestaan naast tijd en ruimte, maar wel danig gegrondvest in niets dan het moment waarop je ernaar luistert. In die vervliegende aaneenschakeling van ondeelbare tijdmomenten bestaat Sawako's sculpturale wereld, voor heel even.
Net als je denkt Sawako in de smiezen te hebben, is het gevoel, de hint slechts vaak, alweer weg. Ze lijkt naar analogie van de post painterly abstraction een posttemporele en postmuzikantvorm van ambient gevonden te hebben, maar paradoxaal genoeg ligt juist in elke zuchtende synthlijn de onvervreemdbaar persoonlijke touch besloten. Zo vullen deze klanklandschappen de luisterkamer en komt Sawako op een intieme manier uiterst prettig fascinerend dichtbij.
http://www.kindamuzik.net/recensie/sawako/nu-it/25127/
Meer Sawako op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sawako
Deel dit artikel: