Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In een poging de punkband uit zijn jeugd te doen herleven, spreken drie muzikanten uit Roosendaal af in een repetitiehok. Het oude repertoire blijkt niet met ze meegegroeid te zijn. De muziek mag trager, de teksten moeten anders; Schelles is geboren.
Het enige stukje teen angst dat blijft, zit in de bandnaam. Schelles krijgen is Brabants voor op je donder krijgen, een dreigement dat je bij uitstek van je ouders te horen krijgt als je kattenkwaad hebt uitgehaald. Veel treffender had de bandnaam niet kunnen zijn.
Schelles is behalve een onderscheidende naam ook de bevestiging dat de vos wel zijn haren, maar niet zijn streken verliest. Het trio weigert te conformeren en debuteert met acht tegendraadse nummers die even puntig als ongrijpbaar zijn. In de jaren tachtig had Schelles op Dischord gezeten, in de jaren negentig op het Nederlandse label Konkurrel en nu doet de band het gewoon lekker zelf op Black Death.
'The Big Sleep' is een weerbarstige opener, terwijl het refrein van opvolger 'Pastiche' en de openingsriff van 'Secret Sharers' juist de aanstekelijke kant van Schelles laten horen. In 'The Bomb' toont de band beide gezichten: dissonant gitaarwerk waart als een plaaggeest door een knaller van een garagepunksong. Kort en krachtig is Schelles op zijn sterkst, zoals even later blijkt uit het zes minuten durende, wat stuurloze 'Wanna Be Wild'.
Punk dekt niet de lading, maar vat wel de mentaliteit van Schelles goed samen. Dat is de verwantschap die het trio heeft met NoMeansNo, Victims Family, Bep en Fugazi. Eveneens bands die niet altijd raak schieten, maar wel in staat zijn een panklare undergroundhit te schrijven wanneer alles op zijn plek valt.
http://www.kindamuzik.net/recensie/schelles/schelles/24593/
Meer Schelles op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/schelles
Deel dit artikel: