Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vroeger klonk blues primitief omdat men simpelweg geen geld had voor degelijke opnameapparatuur en het moest doen met krakkemikkige instrumenten. Vandaag de dag kan vrijwel iedere zolderkamerartiest iets fatsoenlijks in elkaar knutselen. Toch kiezen sommige muzikanten er heel bewust voor om de snaren van een tweedehands gitaar iets losser te laten hangen en hun zangstem ietwat te vervormen, zodat het net lijkt alsof ze op de plee zitten. Er gaat nochtans weinig boven het echte spul.
Eenmansband Scott H. Biram probeert er alles aan te doen om vooral niet te gladjes over te komen. Je moet een beetje het idee krijgen dat hij met een bezem en twee emmers in een kippenhok vastzit en zijn leven lang alleen de vooroorlogse bluesplaten van Mississippi Fred McDowell luistert. Akoestische blues is inderdaad de basis voor deze gast, die door een noodlottig ongeluk met zijn truck voorgoed aan een rolstoel is gekluisterd. Niettemin hoor je ook op dit album duidelijk dat hij ook andere muzikale invloeden van zijn thuisstaat Texas en omgeving oppikt, zoals authentieke country, redelijk ruige gospel en opbeurende rock-'n-roll.
Dat Biram eenvoud boven alles prefereert, neemt dus niet weg dat hij op Something's Wrong/Lost Forever zoveel mogelijk laat horen en dat soms ook nog tegelijkertijd. Als hij in 'Wildside' alleen een elektrische gitaar hanteert of in het onheilspellende 'Go Down, Old Hannah' even klinkt als een tandloze neger, zorgt Biram voor een beetje rust tussen de toch wel vele hyperactieve bluespunknummers. Die spaarzame momenten van bezinning bieden Biram echter wel de gelegenheid om te laten horen dat hij niet alleen cool kan zijn, maar ook wel degelijk over talent beschikt.
http://www.kindamuzik.net/recensie/scott-h-biram/something-s-wrong-lost-forever/18897/
Meer Scott H. Biram op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/scott-h-biram
Deel dit artikel: