Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Sean Rowe: een typische singer-songwriter, uitgedost als een oude dichter of wijsgeer, met een deukhoedje en een volgroeide baard. Vooral dankzij die diepe en bronstige bariton verovert de Amerikaanse zanger een welverdiend plaatsje in de schaduw van romantische rotsen als Leonard Cohen en Van Morrison.
Voor dit album is er The Salesman and the Shark uit 2012. Die doorbraakplaat maakt met name een blijvende indruk door de diepontroerende en uitgesponnen ballads. Dat soort paradepaardjes zijn een stuk zeldzamer op het vrolijkere Madman. Dat Rowe niet in de verwachte herhaling valt en eerder naar de bescheidenheid van zijn wisselvallige debuutplaat Magic terugkeert, is een opvallende keuze.
Ga er maar aanstaan om die beloftes in te lossen. Ondanks dat Rowe hier misschien minder dan op de voorganger verrast en integreert, weet de bard op Madman toch heerlijk uit te pakken met een authentieke en herkenbare potpourri van folk, blues en soul. Blijkbaar is er erg goed naar de recentste albums van Bob Dylan geluisterd.
De vergelijking met Tom Waits ten tijde van diens albums Swordfishtrombones en Raindogs ligt ook op de loer, zeker in de meer uptemponummers, maar zo origineel en wereldvreemd is het materiaal ook weer niet. Toch zijn de korte en sobere songs op Madman door de vertrouwdheid lang zo gek nog niet. Rowe blijft in de rol van een beschaafde troubadour. Voorlopig lijkt hij niet uit die huid te kruipen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/sean-rowe/madman/25271/
Meer Sean Rowe op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sean-rowe
Deel dit artikel: