Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Intro’s heten niet voor niets intro’s. Het zijn de indrinksessies vóór een avondje heftig stappen. Een smakelijk voorgerecht om je lekker te maken voor de zalm in witte wijnsaus. Het voorspel opweg naar de daad, de ontlading, het wisselen van standje. Als je bekend bent met het werk van Sunn 0))) dan weet je dat je na elke atmosferische intro een gigantische lading riffs kunt verwachten. Voor een hele karrevracht aan epische postrockbands geldt hetzelfde.
Ulf Soederberg houdt het met Sephiroth op Draconian Poetry louter bij sfeervolle, darkambient intro’s, uitgestreken over nummers van zes, zeven, acht minuten. Veel soundscapes, weinig wol en alhoewel de bombastische drums tijdens opener ‘The Call of the Serpent’ er behoorlijk inbeuken, kakt het album naarmate het vordert behoorlijk in door een gebrek aan ontlading. ‘Uthul Kultur’ biedt meer van die bombastische tribaldrums en is wederom redelijk spannend. Voor je raap maar nooit recht op je neus. Wanneer de percussie vervaagt en de duistere synthesizerklanken het overnemen, sluipt de saaiheid er al snel in. Raison d’Etre is wat dat betreft beter in het spannen van de spanningsboog, het voorspel krijgt daar nog wel eens een heftige climax, je wordt verrast. Geef Burzum hetzelfde gereedschap en je valt van je stoel. Dat is het grote gemis op Draconian Poetry, het verrassingseffect is nihil en dat is nu juist het intrigerende aan darkambient.
http://www.kindamuzik.net/recensie/sephiroth/draconian-poetry/11413/
Meer Sephiroth op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sephiroth
Deel dit artikel: