Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het door Steve Albini geproduceerde Over the Sun klinkt typisch Shellac. Het zal mij dan ook niet verbazen als hij ook verantwoordelijk is voor de gitaarpartijen op deze plaat. Immers, Shannon Wright is niet het type voor zulke rauwe muziek. Een indie-singer/songwriterplaat waar een piano de boventoon voerde, dat verwachtte ik, maar nee. De piano is in de verste verten niet te bekennen en heeft plaats gemaakt voor harde gitaarpartijen, een logge bas en lome drums. Dit in combinatie met jammerende, huilerige vocalen maakt het een prima plaat om bij uit te huilen tijdens servies-gooi-scènes. Erg emotioneel, erg boos. Te denken valt aan PJ Harvey.
Hoewel dit album een eindeloze klaagzang is, is het niet ondraaglijk. Op het eerste gezicht lijkt het zo'n cliché "ow ik ben een onbegrepen vrouw en voel me dik en haat mijn man en mijn vader"-plaat, maar dat gevoel ebt langzaamaan weer weg. Wat overblijft is medelijden. Shannon stelt zich niet aan, Shannon heeft echt verdriet, Shannon is echt boos. Tijd voor jou om een arm om haar heen te slaan en haar te troosten, om dan stiekem zelf nog een traantje weg te pinken. Hét juweeltje op de plaat is overigens 'Avalanche', een van de twee liedjes waar de piano (ja, die is er stiekem toch) de boventoon voert, en ook het enige moment dat Shannon ingetogen zingt.
Enig nadeel is dat er waarschijnlijk veel muziek van de piano naar de gitaar is vertaald. Wat op een piano nog wel eens voor afwisseling zou kunnen zorgen, wordt een beetje verpest door Albini; door zijn leuke trucjes lijkt elk akkoordenschema zich keer op keer te herhalen. Muzikaal weinig afwisselend maar dankzij de zang een prima plaat.
http://www.kindamuzik.net/recensie/shannon-wright/over-the-sun/6026/
Meer Shannon Wright op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/shannon-wright
Deel dit artikel: