Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Hoofden naar beneden, haar voor de ogen, aftikken en spelen maar! In het kielzog van inmiddels erkende experimentelen als Sonic Youth en Rhys Chatham is het aanbod van hypnotiserende gitaarrock gestaag blijven groeien. Er zijn zelfs complete labels die hun catalogus succesvol vullen met heftig versterkte instrumentalisten die soleren met behulp van zware geluidsmuren en elektronische effecten. Denk aan Constellation en Hall Of Mirrors: albums van deze 'merken' zijn verbazend gevarieerd en consistent.
De twee mannen plus dame van Silver Ray vonden een originele nieuwe klankkleur binnen dit instrumentale rockgenre. Het zit hem niet in de individuele spelers; die zijn op het eerste gehoor tamelijk inwisselbaar. Gitarist Cam Butler zou niet misstaan in een improvisatieproject van Sonic Youth of een hobbyproject van Godspeed, maar is niet erg herkenbaar. Ook drummer Brett Poliness kwijt zich vaardig van zijn taak, zonder iets heel bijzonders neer te zetten.
De muzikale troef van Silver Ray ligt geheel in deze lijn. Pianiste Julitha Ryan is geen overdonderend virtuoze klavierleeuw, maar wel iemand met frisse melodieuze ideeën. Met haar breed neergezette loopjes en akkoorden verankert Ryan de zaak op een klassiek-achtige manier. Ook wanneer ze de elektronische keyboards beroert is helderheid het devies. Daardoor verzanden de lange stukken van soms vijftien minuten nooit in oever- dan wel richtingloosheid.
De vier opgenomen stukken van Humans zijn verre van perfect, misschien greep Silver Ray iets te hoog met het helemaal live opnemen van zijn bevlogen spinsels. Die enkele foute noten zijn echter niet dodelijk. Uiteindelijk klinkt hier een eerlijke band, die op basis van dit album zeker de moeite waard is om eens in levende lijve te aanschouwen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/silver-ray/humans/9954/
Meer Silver Ray op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/silver-ray
Deel dit artikel: