Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Langzaam zak je weg in diepe slaap; driftend waaien dromen je systeem binnen. Onstuimig verlies van controle meandert door het onbewuste. Het aquarium bubbelpruttelt en de ventilator van een dichtgeklapte laptop maakt nog overuren. Dat valt pas op als je een ommetje door het huis maakt tijdens die nachten waarop de slaap niet gevat kan worden en er niets anders opzit dan te gaan sprokkelen, op zoek naar huiselijke (of gedomesticeerde?) geluiden. Als hij ziet waar zijn vingers om de hals grijpen, hoort de gitaar - eenmaal uit de koffer naar het licht gebracht - voor Slowdive-man Simon Scott ook tot het palet. No sleep till...
De majestueuze en gedragen symfonie Insomni rekent af met kortademigheid. Hier geen opgejaagde nachtmerrieklamheid of darkambient-achtig rondwaren in echoënde kerkers. Veertig minuten lang ontwikkelen granulaire gitaartonen, mechanische ruis en knerpende fieldrecordings zich tot een shoegaze-achtige, landschappelijke deken waarbij binnen naar buiten wankelt en scherpe focus oplost in verdichte massa's amorfe ambiance; als een nevelige internalisatie van een ongrijpbare chaos, heen en weer gebracht naar het daglicht, tot zen-rust zonder al te veel schokkerige verrassingen.
De maan blijkt toch een beetje licht te bieden. Zo botst Scott nergens tegenaan. Die koelkastbromtoon dringt zich in de kalme, intieme en bedrieglijke bijna-stilte van de nachtelijke uren pas op. De vervliegende, normaliter verslapen uren blijken fluisterlevendig, een rustige rusteloosheid die uiteenvalt, zoals bij William Basinski, Christian Fennesz en FS Blumm.
Statig clair-obscur wappert voorbij voor je er erg in hebt. Lodderig ontwaak je. Je vraagt aan je geliefde waarover je hebt gedroomd. Ze moet het antwoord schuldig blijven. En je hebt zelf ook geen idee. Waaiend als graan in de zachte wind sluiert Insomni door vervaagde grijstinten. Onder het plaveisel ontvouwt zich een goudgele, glorende gloed. Of is dit het licht dat langs het gordijn naar binnen piept? Insomni is als een volle ballon, de wekker als prikkende naald en dan geen 'PANG' bij aanraking. Zelfs dat niet.
http://www.kindamuzik.net/recensie/simon-scott/insomni/26320/
Meer Simon Scott op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/simon-scott
Deel dit artikel: