Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Sebastian Bach was een rockster. De looks, de stem, het charisma, het onuitstaanbare gedrag; hij had het allemaal. Het kwam dan ook niet uit de lucht vallen dat hij met zijn band Skid Row geschiedenis schreef: hun album Slave to the Grind was het eerste heavy metalalbum dat op 1 binnenkwam in de Billboard album top 100. Toen kwam de grunge. Skid Row dacht: "Dat waait wel over. Gewoon even wachten." Maar het waaide niet over en Subhuman Race uit 1995 haalde nog geen fractie van de verkoopcijfers van zijn voorganger. Exit Skid Row.
Anno 2003 proberen de heren het opnieuw. Zonder Bach. Die werkt aan een carrière als musicalster. Hij schopte het kortstondig tot Jezus in Jesus Christ Superstar, maar door zijn nog steeds bepaald niet heilige gedrag was die baan van korte duur.
De verlosser die bij Skid Row Bach moet doen vergeten heet Johnny Solinger. Lastige taak, want Skid Row zonder Sebastian Bach, dat is net zoiets als Nirvana zonder Kurt Cobain of U2 zonder Bono. Het enige wat in zijn voordeel is, is dat Skid Row net op het punt stond vergeten te worden, ondanks het feit dat iedere rapper die zijn cd-verzameling laat zien in MTV Cribs een exemplaar van Slave to the Grind blijkt te hebben. Daar is nog wel een interessante sociologische studie naar te verrichten.
Wonder boven wonder slaagt Solinger. Hij is wel duidelijk een mindere zanger dan Bach, maar blijft desondanks makkelijk overeind. Met dank aan het nog steeds op scherp staande songschrijversduo 'Snake' Sabo en Rachel Bolan. Want dat wordt nog weleens vergeten: de band scoorde hits met powerballads als '18 and Life' en 'Quicksand Jesus', maar kon toch vooral goed en ongemeen smerig trashrocken. Het titelnummer van Slave to the Grind is daarvan het bekendste voorbeeld. Op Thickskin zetten ze die traditie - met een gemoderniseerd geluid voort - met nummers als 'New Generation', 'Thick Is the Skin', 'Mouth of Voodoo', 'Lamb' en 'Hittin' a Wall'. En in deze tijd van The Spades en Peter Pan Speedrock kunnen we dat wel waarderen. En Skid Row is in deze toch een beetje "the real thing". In Eindhoven kunnen ze bijvoorbeeld nog veel leren van deze bandfoto:
(Let vooral op de details: op het t-shirt van Bolan (2e van links) staat "Injection is nice, but I'd rather be blown" en heeft Solinger (uiterst links) iets te enthousiast met zijn handen in zijn kruis staan graaien of is dat een oude Spinal Tap-truc?)
Groot minpunt is dat er veel te veel powerballads op Thickskin staan. Bijna de helft van de plaat. Dat had dan weer net niet gehoeven. Alhoewel: zo'n 'Down from the Underground' is stiekem eigenlijk toch wel goed en in ieder geval stukken beter dan wat tegenwoordig doorgaat voor "epische ballad". Al met al toch wel sprake van een geslaagde comeback dus.
http://www.kindamuzik.net/recensie/skid-row/thickskin/3926/
Meer Skid Row op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/skid-row
Deel dit artikel: