Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Spiritual Unity is Marc Ribots eerbetoon aan saxofonist Albert Ayler. De naam ontleende hij aan een plaat van het Albert Ayler Trio en de nummers zijn ook allemaal afkomstig van de grote man die freejazz in de jaren zestig in nieuwe banen leidde. Helaas duurde zijn succes niet lang want op het toppunt van zijn kunnen werd zijn levenloze lichaam uit New Yorks East River gevist. En zo verdween Ayler in 1970 onder mysterieuze omstandigheden van het toneel. Maar zijn naam leeft voort en prijkt steevast in de lijstjes met invloeden van de numalige groten op het vlak van freejazz.
Spiritual Unity beschouwt de herinterpretatie van Aylers muziek als een ritueel proces, waarbij via improvisatie op zoek gegaan wordt naar het creatieve moment waarop muziek ontstaat. Ribot droomde reeds vele jaren van het idee om een collectief op te richten om Aylers werk nieuw leven in te blazen. Toen Henry Grimes een aantal jaren geleden opnieuw opdook, besloot hij tot actie over te gaan. Grimes is vooral bekend als de bassist die in de jaren zestig Ayler veelvuldig op het podium vergezelde. Naast Grimes en Ribot bestaat Spiritual Unity uit drummer Chad Taylor van Chicago Underground Duo & Trio en trompettist Roy Campbell van onder andere Sun Ra.
‘Invocation’ is het enige stuk dat niet van Ayler afkomstig is. Ribots eigen creatie zet de toon voor een interessante luistertocht waarin jazz en rock met elkaar verweven worden. Dit laatste element is voornamelijk Ribots eigen inbreng die de elektrische gitaar een plaats geeft in het geheel.
Het is net deze spannende unie tussen jazz en rock die Spiritual Unity uitermate interessant maakt. De improvisaties zijn consistent en broeierig maar soms wordt er bewust ruim baan gemaakt voor melodieuze stukken. Zo ontaardt ‘Truth Is Marching In’ halverwege in rasechte marsmuziek waarbij ieder instrument mooi mee in de maat loopt. Nadien wordt deze structuur natuurlijk weer ontbonden en gaat iedere muzikant opnieuw zijn eigen vrije weg.
Het live in John Zorns Tonic opgenomen ‘Bells’ vormt het sluitstuk van dit ultieme eerbetoon aan de saxlegende, waar trouwens helemaal geen saxofoon aan te pas komt. Aylers muzikale ideeën dienen als bouwstenen. De vier interpretatoren geven blijk van hun vakmanschap en leveren zo een werkstuk af dat steeds van een hoge kwaliteit is. Ayler knikt goedkeurend in zijn graf.
http://www.kindamuzik.net/recensie/spiritual-unity/spiritual-unity/9616/
Meer Spiritual Unity op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/spiritual-unity
Deel dit artikel: