Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Iedere gitaarfreak of ontspoord musicus die zijn gitaar wel eens ‘gewoon voor de kick’ mishandeld heeft is in principe een geboren Dead C-adept. Niet voor niets behoren deze Nieuw-Zeelanders tot Thurston Moore’s (Sonic Youth) favoriete bands aller tijden. Er schuilt gevaar, dreiging en totale zelfopoffering in de discografie van deze groep. De huidige noisegeneratie is er schatplichtig aan. Het is tijd voor een mooi overzicht en Vain, Erudite and Stupid is precies dat: een net, chronologisch overzicht van een band die nergens concessies doet en leeft van de liefde voor het experiment.
De uitleg bij het openingsnummer van de eerste cd zegt alles: “[…]We kozen specifiek voor dit deel omdat het het minst normaal klonk[…]”. De Dead C-ethiek in hun eigen woorden. Ja, er zijn liedjes maar de hele onderliggende structuur van dat liedje is overhoop gehaald en ingeruild voor lo-fi feedbackstormen (‘Highway’, ‘Power’, eigenlijk alles), atonale gitaarmelodieën (‘Glass Hole Pit’, ‘Angel’, vrijwel alles) en bizarre vocale overdubs (‘Maggot’). Een Dead C-nummer klinkt onaf en amateuristisch, maar vooral levendig en weerbarstig op een onrustige, maar ultiem enerverende manier. De eerste cd telt dertien nummers van de eerste periode. Een dwarsdoorsnede van het klassieke debuut, Harsh ‘70’s Reality tot en met de extreem lo-fi noiserock van Trapdoor Fucking Exit waarvan de Stooges-ode ‘Helen Said This’ met ruim tien minuten en de plagende structuur van gruizige gitaren en trage ritmiek een absoluut hoogtepunt vormt.
De tweede schijf begint in 1994 met de kosmische trashrock van ‘The Marriage of Reason and Squalor’ van The Operation of the Sonne en het epische ‘Bitcher’. Deze tweede cd staat vooral symbool voor The Dead C’s avant-spacerockdimensie die de groep zich op The White House en de live-lp Repent op meesterlijke manier eigen maakt. Net zo kosmisch, maar iets gestructureerder is ‘Head’ (Tusk, 1997) dat door een kern van verwrongen gitaarsnaren en intense vocalen tot iets komt dat lijkt op een verdwaasde postrockclimax. Op dit punt is het mogelijk dat er rook uit je cd-speler komt.
De rest van de tweede cd is minder indrukwekkend. Gerommel met tapeloops en analoge synths is leuk voor in de kelder van de Nieuw-Zeelanders maar wanneer ze vergeten de gitaren in te pluggen is de druk wel van de ketel. Ondanks die laatste dwalingen is Vain, Erudite and Stupid een schitterend overzicht van een band die altijd eigenwijs zijn eigen weg gaat. Verplichte kost als je de eerste cd’s van Sebadoh, de noiserock van Sonic Youth en de recente noise-rebellen tot je levensstijl rekent.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-dead-c/vain-erudite-and-stupid/13808/
Meer The Dead C. op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-dead-c
Deel dit artikel: