Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een 6-track EP die in de Vlaamse KindaMuzikkringen heel grote verwachtingen had opgeroepen was al een tijdje uit. En nu is er de volledige muzikale reis die op een dik uur bewijst dat Detroit altijd wel The Big D zal blijven. Het moest er natuurlijk ooit eens van komen: een Detroit-project waar goed volk uit de techno en house (Carl Craig, Jeremy 'Ayro' Ellis en nieuwkomer Amp Fiddler) samen met mensen uit de wereld van de jazz (Alan 'Blackbyrds' Barnes; Markus Belgrave; Bennie 'Headhunters' Maupin; Francisco 'Sun Ra' Mora; en pianist Geri Allen) de handen in elkaar slaan. Alles wordt in goede banen geleid door Mister Detroit himself, Carl Craig, waardoor een haast natuurlijk samenbestaan van haast elk genre dat de zwarte muziek heeft voortgebracht gedurende de laatste 50 jaar ineens mogelijk lijkt te worden. De eerste uithaal is al meteen zeer sterk met de krachtige instrumentale funkhop van 'Space Odyssey'. 'Think Twice' is meer op de dansvloer gericht en klinkt een beetje als… Carl Craig, mocht die ooit besluiten om deep house te gaan maken. 'Revelation' is jazz-funk in de typische jaren zeventig CTI-stijl met de prachtige viool van Regina Carter die uithaalt naar alle horizonten tegelijk. 'Baby Needs New Shoes' is zo mooi en zo triest als het samenspel van een viool en een piano kan worden. 'Church' draait terug richting dansvloer met feestelijke en triomfantelijke orgeltjesfunk die eindigt in gezapige akoestische chaos. Zelfs Craig's nauwelijks twee minuten durende collage 'Enterluud', een ware explosie van live-drumbreaks, staat hier op zijn plaats, al was het alleen maar om ons er nog mar eens aan te hoe revolutionair 'Bug In the Bassbin' indertijd wel was. 'Vernors' gaat dan voluit hiphop op een metalige en hoekige beat maar laat de jazz-instrumentatie ondertussen rustig zijn ding doen. Vooral Belgrave's trompet mag hier de show stelen, was het niet dat eventjes verderop in hetzelfde nummer de bas van Al Turner en Carl's effectendoos dat ook allebei van plan waren. Met zo veel talent in één studio wordt het soms wel eens dringen, nietwaar? En dan zijn we nog maar in de helft. Amp Fiddler vergrijpt zich daarna, overigens niet zonder enig succes vonden wij, aan een Moodymann-stijl fusion versie van Stevie's 'Too High'. 'Highest' is een zoveelste briljant hiphoptechno fantasietje van Carl zelf. Het lui openende maar zich toch heel majestueus ontwikkelende 'Midnight At Twenty Grand' wordt wondermooi ingekleurd door de Rhodes van Amp Fiddler en de zalige fluit (jawel!) van Allan Barnes. 'The Way We Make Music' wordt vocaal ondersteund door de zeskoppige Athletic Mic League en de vrouwelijke MC Invincible en is feitelijk zowat het enige nummer waar de hiphopziel zich ook tekstueel mag laten horen. 'Revelation Reprise' laat Belgrave's trompet, Mora's percussie en Geri Allen's piano nog even uitfreaken op het originele thema en dan is het spijtig genoeg al gedaan met de pret. Waarna Craig, nog heel even zijn instrumenten laat uitfreaken met een stukje puur machineritme. Als je na meer dan een uur nog teleurgesteld bent dat een plaat gedaan is, dan moet het echt wel een heel goeie plaat zijn. Een beetje als een publiek dat aan het einde van een optreden blijft applaudisseren in de hoop die ene, die laatste bis nog te bekomen. Wij menen dan ook dat de eerste kandidatuur voor Album Van Het Jaar 2003 hiermede ingediend is.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-detroit-experiment/the-detroit-experiment/2714/
Meer The Detroit Experiment op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-detroit-experiment
Deel dit artikel: