Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Op 10 augustus 2007 overleed Tony Wilson, de charismatische tv-presentator die het roemruchte Factory Records oprichtte. Hij gaf volledige artistieke vrijheid aan Joy Division, New Order en Happy Mondays, die vanuit Manchester muziekgeschiedenis schreven. Talrijk zijn bijvoorbeeld de verhalen over opkomst en ondergang van zijn nachtclub The Haçienda, de geflipte en aan drugs verslaafde maar geniale huisproducer Martin Hannett, of het Barbados-debacle van Happy Mondays. Alle de afgelopen jaren onderwerp van films, boeken en documentaires.
Eén van de bands die op de allereerste Factoryrelease staat, is het minder bekende The Durutti Column. Eigenlijk is het meer een nog steeds bestaand project van meestergitarist Vini Reilly. Met zijn karakteristieke spel, dat het midden houdt tussen Zuid-Europees getokkel en bitterzoete melancholie, speelde hij al meer dan twintig platen vol. A Paean to Wilson is opgedragen aan Tony Wilson, wiens protegé hij was.
Zoals we van hem gewend zijn, is het een stemmige en gedragen plaat met vele invloeden en klanken. Flamenco, klassiek, pop, samples, elektronica, trompet, viool: het komt allemaal langs. Zijn eigen zang laat hij achterwege, omdat Tony daar niet van hield. Begrijpelijk, want Vini is gewoon geen zanger.
Een unieke muzikant des te meer, en dus kan de aandacht meer dan 70 minuten gericht zijn op twaalf grotendeels instrumentale composities met gastvocalen. Die allen blijven boeien. Net als op twee van zijn betere platen van de laatste jaren, Keep Breathing en Love in the Time of Recession.
Hypnotiserend hoogtepunt is 'Brother', waarin het ijle, funkachtige spel van Reilly op sublieme wijze samensmelt met stemsamples uit Marvin Gaye's 'What's Going On?' en het tranentrekkende mooie vioolspel van John Metcalfe. Ook Wilsons stem wordt meerdere keren gesampled. Het laat slotnummer 'How Unbelievable' klinken als muzikale afsluiter van een boeiende tv-documentaire. Waar hij ongetwijfeld achter zou staan. Wat eveneens geldt voor het rustig groovende 'Requiem' en het heldere, iets lichtvoetige 'Stuki'. Reilly heeft een indrukwekkend muzikaal eerbetoon gebracht aan één van de kleurrijkste personen uit de muziekwereld.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-durutti-column/a-paean-to-wilson/19952/
Meer The Durutti Column op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-durutti-column
Deel dit artikel: