Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het mooie van americana is dat oud en nieuw prachtig samen gaan. Logisch zou je zeggen, bij muziek die nooit los zal komen van haar rijke historie. Maar toen Uncle Tupelo country met de alternatieve rock vermengde, was dat niet het moment om al het oude af te zweren. Integendeel, het genre werd nieuw leven ingeblazen en een herwaardering voor al die vroegere grootheden vond plaats. Eens te meer een teken dat het bij deze muziek puur om de kwaliteit gaat en al het andere geen betekenis heeft. Een gegeven dat bij de generatie van '77 nog steeds niet doorgedrongen is.
Zo kan het dat een band die in 1972 een plaatje maakte dat geheel onopgemerkt voorbij trok, dertig jaar later met open armen werd ontvangen. Dat het ging om de mannen Joe Ely, Butch Hancock en Jimmie Dale Gilmore speelde ongetwijfeld ook een rol van betekenis. Dit trio richtte begin jaren '70 The Flatlanders op en maakte zijn debuut met One More Road. In historisch perspectief een belangrijke plaat, maar toentertijd bleef succes uit en stortten de heren zich op hun solocarrières. Hierin vonden ze meer succes, want al snel behoorden zij tot de beste singer-songwriters van Texas. En dus ook van Amerika.
In 2002 kwamen de drie kameraden weer bij elkaar om samen een album te maken. Now Again heette het werkstuk, en de heren schitterden als nooit tevoren. Levensechte verhalen over een Amerika dat niet meer lijkt te bestaan, maar waar eenzaamheid, verloren liefdes en vriendschap altijd een rol zullen spelen. De prachtige stem van Gilmore werd mooi aangevuld door die van Ely en Hancock. Niet bang om het mysterie te verbreken, maakten The Flatlanders hun legendarische status waar.
Wheels of Fortune is een logisch vervolg hierop, met de aantekening dat de aankleding nog beter is. Wat wil je ook met gastmuzikanten als Lloyd Maines op steelgitaar, Joel Guzman op accordeon en gitaarwerk van Mitch Watkins. Dit keer schreven de heren echter wel de meeste nummers afzonderlijk van elkaar. Daardoor komt het landelijke gevoel ('Wishin' for You') van Hancock beter naar voren, zoals ook de bluesy feel van Ely opvalt ('I'm Gonna Strangle You Shorty') en de rocker in Gilmore makkelijk te ontwaren is ('Go to Sleep Alone').
Natuurlijk mag je van deze mannen goede dingen verwachten. Maar dat ze met Wheels of Fortune wéér een ontzettend knap, fris en aanstekelijk album afleveren is toch verbazingwekkend. De creativiteit van deze eind-vijftigers is nog lang niet opgedroogd en oubollig doet het nergens aan. Wereldschokkend is het niet, maar dat is ook het enige waar wij geen behoefte aan hebben als het om The Flatlanders gaat. Kwaliteit gaat boven alles en dat weten deze drie als geen ander.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-flatlanders/wheels-of-fortune/5134/
Meer The Flatlanders op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-flatlanders
Deel dit artikel: