Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De verklaring dat de onzichtbare Mr. Randy Fitzsimmons het brein is achter The Hives wordt door niemand serieus genomen, maar wat je niet verwacht is vaak juist de waarheid. Zo weten wij al lang dat de band uit Fagersta, Zweden in het begin bestond uit vijf houten geraamtes aan touwtjes die, als door een echte poppenspeler, werden bestuurd door het brein in kwestie.
Maar tijdens de uitputtende wereldtournee die volgde op het succes van Veni, Vidi, Vicious en het verzamelalbum Your New Favourite Band bleek dat de touwtjes waaraan zanger Pelle Gunnerfeldt hing wel erg snel in de war raakten door zijn wilde capriolen op het podium. Na lang piekeren (wat het lange wachten verklaart) kwam Fitzsimmons met een oplossing: robots, verkleed als stripfiguren. Vijf gloednieuwe robots werden keurig voorgeprogrammeerd, kregen een nieuw pak aangemeten (zwarte blouse met wit colbert en witte strik) en kregen de opdracht het hen voorgeschotelde materiaal op te nemen.
Eigen inbreng werd zeker gewaardeerd, wat de elektronica verklaart die subtiel in de liedjes is verweven. De met wiskundige precisie opgenomen muziek is niet gemaakt voor improvisatie: ook hier lijkt alles voorgeprogrammeerd. De ritmesectie is strakker dan het pakje van zanger Justin Hawkins van The Darkness, de riffs denderen als een staccatotrein voort en de wanhopige schreeuw van Pelle vult de overgebleven gaatjes netjes op.
Zeven nummers lang overdonderen The Hives met de smerigheid die we van ze kennen en lijkt Judgement Day dan toch aangebroken. Zo is albumopener ‘Abra Cadaver’ een adrenalinestoot die begint met een dreunende, niet als gitaar klinkende gitaar, terwijl eerste single ‘Walk Idiot Walk’ laat horen dat een goed nummer geen ingewikkelde gitaarriff nodig heeft om te overtuigen. Als een gigantisch rockend leger marcheren The Hives naar het ultieme doel. Maar de mechanische wereldverovering stokt bij ‘Diabolic Scheme’, de ballad van Tyrannosaurus Hives. Het onnodige rustpunt valt uit de toon door de overdreven aanwezigheid van vervormde strijkers en irritant doortikkende gitaren.
Met de laatste vier nummers gaan The Hives verder met waar ze mee begonnen, maar het hoge niveau wordt niet meer gehaald. Al moet gezegd worden dat het opgefokte ‘Love in Plaster’, met zijn westerngitaren en HUH-HUH uitroepen, een prachtige (al dan niet bedoelde) garagerockvariant is op het thema van de spaghettiwestern ‘The Good, The Bad en The Ugly’. Na een half uur stoppen de opstomende robots en is het resultaat ruim voldoende, maar niet genoeg om een allesvernietigende indruk achter te laten.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-hives/tyrannosaurus-hives/7007/
Meer The Hives op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-hives
Deel dit artikel: