Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Als The Libertines in 2004 hun tweede album uitbrengen, heeft de band - en met name Pete Doherty - al een behoorlijk wilde reputatie opgebouwd. Berichten over drugsgebruik en gevangenisstraffen krijgen de overhand op de muziek en het onvermijdelijke gebeurt: de band kapt ermee. Doherty verdwijnt nooit uit de schijnwerpers dankzij zijn relatie met Kate Moss en problemen met crack en heroïne. Maar frontmannen Doherty en Carl Barât hebben weinig meer met elkaar te maken, een kortstondige reünie in 2010 daargelaten.
Verbazing alom dus, als in 2014 bekend wordt dat Doherty clean is en dat The Libertines weer samen gaan optreden. Dat de magie niet is verdwenen, laten de mannen in 2015 onder andere zien op Best Kept Secret. In die zomer kondigt de band zelfs een nieuw album aan.
Gezien de geschiedenis van de groep is het een klein wonder dat Anthems for Doomed Youth er überhaupt is gekomen. Maar minstens zo speciaal is het feit dat de band weinig van zijn charme heeft verloren. Toegegeven, het wilde is er een beetje van af. Maar wat direct na de eerste nummers opvalt, is de kunde waarmee The Libertines nog steeds hun liedjes schrijven. De slimme teksten en onweerstaanbare melodieën doen dikwijls terugdenken aan debuutplaat Up the Bracket.
Athems for Doomed Youth is echter geen gemakzuchtige poging om oude glorie te herbeleven. Het album is strakker geproduceerd en klinkt vooral volwassener. Nummers als 'You're My Waterloo', 'The Milkman's Horse' en 'Dead for Love' hebben een mooie, berouwvolle toon. Bitterzoete popliedjes, die de band tien jaar geleden niet zo snel had gemaakt. Toch staan er op het album ook genoeg ouderwetse Libertinesnummers. Zo zijn opener 'Barbarians', 'Fame and Fortune' en 'Heart of the Matter' aanstekelijke Britpopliedjes.
The Libertines zijn dus wat minder rock-'n-roll dan voorheen. De aanstekelijke meeschreeuwer 'Glasgow Coma Scale Blues' is een van de weinige echte rockers op de plaat. Het knappe van Anthems for Doomed Youth is dat dit helemaal niet erg is. The Libertines zijn volwassener, maar absoluut niet saai. Bovendien is het nog maar de vraag of de band de wilde haren definitief heeft verloren. Met Doherty weet je het immers maar nooit.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-libertines/anthems-for-doomed-youth/26296/
Meer The Libertines op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-libertines
Deel dit artikel: