Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Er zijn van die momenten dat de muziekjournalistiek vrij onnavolgbaar en onrechtvaardig is. Terwijl de kranten vol staan met het verhalen over het twintigste verjaardagsfeestje van Nirvana's Nevermind, is de reissue van het eerste volwaardige album van The Long Ryders geruisloos voorbijgegaan.
Toegegeven, de aartsvaders van wat toen cowpunk en nu alt.country of americana heet, konden in 1984 slechts dromen van het commerciële succes dat Nirvana zeven jaar later ten deel zou vallen. Maar historisch gezien is de invloed en het muzikaal belang van The Long Ryders toch niet te onderschatten. Zonder Long Ryders geen Ryan Adams, geen Drive-By Truckers, geen Jayhawks, geen Black Crowes en geen Wilco, om maar een paar voorbeelden te noemen. Uncle Tupelo, de vorige band van Wilcovoorman Jeff Tweedy, wist bijvoorbeeld wel waar de mosterd te halen was, hij klinkt soms als een letterlijke kopie. En oké, misschien ook zelfs wel geen Nirvana, want Kurt Cobain toonde zich meer dan eens een groot fan.
De band van Sid Griffin, de latere Gram Parsonsbiograaf en frontman van The Coal Porters, behoorde tot de pioniers van de Paisley Undergroundscene, samen met groepen als Green on Red en Dream Syndicate. Dream Syndicate-opperhoofd Steve Wynn beroerde in het prille begin van The Long Ryders zelfs nog enige tijd de snaren. Ja, de muziekwereld was klein in die tijd.
Op het net heruitgegeven Native Sons is Wynn niet meer te horen. Sid Griffin wel, en op een niveau dat hij later nooit meer zou evenaren. Werkelijk elk nummer is een schot in de roos, het spelplezier spat ervan af en het is opmerkelijk dat de plaat 27 jaar na de oorspronkelijke release nog steeds klinkt alsof de mannen gisteren de studio hebben verlaten.
De bonustracks bestaan uit de allereerste ep, 10-5-60, wat sessies, demo's en een b-kantje. Het zijn fijne cadeautjes, maar ze voegen historisch gezien niet zoveel toe. Maar wat wil je ook, met zo'n prachtalbum dat eraan voorafgaat.
In Nederland sloeg de Paisley Underground in die tijd niet zo aan. We waren nog druk bezig met vage new wave, Duran Duran en Doe Maar, dat soort werk. Hoogste tijd dus om de schade in te halen!
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-long-ryders/native-sons/22119/
Meer The Long Ryders op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-long-ryders
Deel dit artikel: