Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De leus waarmee het kleine label Satellite Star uit LA de band The Marches de wereld in slingert is veelbelovend: electro meets Motown with heavy doses of indie dance. Dat klinkt bont en dat is het ook. De titeltrack is tevens de opener van de plaat en is meteen tekenend voor de rest van de nummers. Simpele, maar rake Peaches-ekse beats worden opgevolgd door robotzang, synthesizers en een piano, waarna het electrogas eraf gaat en zoete samenzang van de bandleden overblijft. Muzikaal allemaal heel vol en divers, maar ook te zeer overdonderend.
Al even divers zijn de taken die de voorman van de groep, Richard Conti, op zich neemt. Hij zingt, speelt piano, bas, sax, trompet, synthesizer en orgel, mixt en vervormt en doet de geldzaken. Je vraagt je bijna af waar hij dat elftal aan andere spelers nog voor nodig heeft. Met Conti's instrumentarium is niks mis, het is met name de zang van zijn vocalisten Chris & Caitlin die te hoog en dreinerig is bovenop de zware beats. Conti lijkt zichzelf daar ook van bewust, afgaand op de frequentie waarmee hij stemmen vervormt. De luisteraar moet echter vocaal in nummers als 'Rudolph Valentino' tot vervelens toe blijven schakelen.
Beduidend irritanter nog dan dat is de opvulling halverwege de plaat: dertig seconden aan minimalistische tonen in 'Skinema', gevolgd door anderhalve, onnavolgbare minuut aan liveopnamen van kleedkamergekeet van de band. In uitschieters 'Cold Hands Warm Heart' en 'Ghost of a Chance' vallen alle toeters (letterlijk) en bellen samen en wordt met een vleugje Motown het nodige goedgemaakt. Misschien moet de band op dat stukje door blazers voortgedreven bezieling voortgaan en alle samenzang en vervormers eruit gooien. Om net als de beste soul uit te gaan van één krachtige stem.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-marches/4-a-m-is-the-new-midnight/18426/
Meer The Marches op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-marches
Deel dit artikel: