Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het recenseren van muziek is niet gemakkelijk. Je hoort scherp te zijn. En streng. Met dit in gedachten wordt het een zware opgave om een artiest bespreken die nauwelijks te betrappen valt op slechte platen. Sta je met het zoveelste fantastische werkje in je handen. Je zou het met prachtige superlatieven de hemel in willen prijzen. Maar ja... dat mag niet. Want je moet scherp zijn. En streng.
John Darnielle is zo’n artiest. Met The Mountain Goats maakt hij al jaren prachtige muziek en het lijkt hem maar niet te lukken om slecht werk af te leveren. Ook The Sunset Tree is geen uitzondering. Natuurlijk is er de laatste jaren wel het één en ander veranderd. Het belangrijkste is dat John de studio heeft ontdekt, zodat zijn muziek niet meer klinkt alsof het op een toilet is opgenomen.
Die gang naar de opnamestudio maakte ook de weg vrij voor een meer gevarieerd instrumentarium. Zo duiken op The Sunset Tree veelvuldig piano, drums en strijkers op. Iets dat op de twee laatste platen onmogelijk zou zijn geweest.
Het rootsy karakter van de muziek is echter gebleven, evenals de mooie, deze keer erg persoonlijke, teksten over Darnielles jeugd en relatie met zijn stiefvader. Darnielle's belangrijkste troefkaart is echter zijn indringende stemgeluid. Dit komt het best tot uitdrukking in het huiveringwekkend mooie ‘Dilaudid’, waarbij hij zich alleen door een cello laat begeleiden.
Kortom, het is wéér zo’n werkje waar alles op en aan zit. Wéér die prachtige nummers, wéér die aangrijpende zang en wéér die mooie teksten. Kan ik wéér niet scherp en streng zijn. Wat een rotwerk is het recenseren van een Mountain Goats-plaat...
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-mountain-goats/the-sunset-tree/9359/
Meer The Mountain Goats op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-mountain-goats
Deel dit artikel: