Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wat als Meg White nooit last had gehad van angstaanvallen? Wat als ze samen met Jack White de geplande tour had doorgezet? Je zult het nooit te weten komen, maar het is tenminste wél ergens goed voor geweest: Consolers of the Lonely. The Raconteurs worden niet graag bestempeld als 'supergroep', maar werken zich daar zo langzamerhand behoorlijk mee in de nesten.
Qua geraamte zit Consolers of the Lonely vertrouwd in elkaar. Regelmatig zijn de herkenbare, lome Raconteursriffjes terug te horen. Ditmaal komen ze echter niet altijd meer uit de gitaren van Jack White en Brendan Benson, maar zijn het juist piano, orgel, blazers of viool die de nummers dragen.
Een gezellig folkachtig feestje? Zelden. De cd-cover roept een beeld op van Coen brothers-film Oh Brother, Where Art Thou?, maar in filmtermen gesproken houdt het album eerder het sinistere ondertoontje van Tim Burtons werk. Zo groeien Jack White en Johnny Depp angstvallig dicht naar elkaar toe.
Toch heeft het album iets warms. Dat heeft te maken met puurheid. Ja, het kraakt regelmatig dankzij distortion, maar verder worden de 'geleende' instrumenten in ere gehouden. De piano in 'You Don't Understand' en 'Many Shades of Black' is helder en geeft de nummers een ziel.
Ziel zit ook in de teksten; de mannen van The Raconteurs ontpoppen zich als heuse verhalenvertellers. Afsluiter 'Carolina Drama' is als een ouderwetse mythe die al jarenlang van generatie op generatie wordt doorverteld. Ook de overige songteksten klinken authentiek. Dat maakt de optelsom compleet; het heeft iets tijdloos. Voor hetzelfde geld is het een stoffige lp die je op de zolder je ouders vindt, maar toch nog draait als een tierelier.
Leg je Consolers of the Lonely naast debuutalbum Broken Boy Soldiers, dan zijn The Raconteurs qua thematiek tachtig jaar terug in de tijd gegaan, en muzikaal juist een flinke stap vooruit. Maar vergeleken met de huidige lichting bands die snakken naar vernieuwing - zoals MGMT, Yeasayer en Vampire Weekend - is het vooral een ouderwets strakke rockplaat. Niet een bijzonder album dankzij experimentele poespas, maar wél omdat hij zeldzaam goed in elkaar zit.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-raconteurs/consolers-of-the-lonely/16783/
Meer The Raconteurs op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-raconteurs
Deel dit artikel: