Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Blijkbaar waren The Raveonettes zelf niet zo tevreden met het toegankelijke Pretty in Black dat in 2005 verscheen. Na drie albums voor het grote label Columbia gingen ze op zoek naar een label dat hen meer artistieke vrijheid kon geven.
Die vrijheid kregen ze bij het kleinere Fierce Panda en ze nemen het ervan op Lust Lust Lust, dat teruggrijpt op de prikkelige, fuzzy garagerock van de eerste platen van de Denen. Van het radiovriendelijke geluid van Pretty in Black is weinig meer over.
Helaas zijn Sune Rose Wagner en Sharin Foo vergeten echt goede liedjes te schrijven, wat ze wel deden op die vorige plaat. Te vaak klinkt Lust Lust Lust als een herhalingsoefening van de eerste twee platen, die vooral heel erg Quentin Tarentino-cool waren, maar die je na een paar luisterbeurten wel gehoord had.
Tuurlijk, de sound van The Raveonettes blijft uiterst genietbaar. Die extreem meeneuriebare jaren zestig popmelodieën, de lekker rondsuizende ruis à la The Jesus and Mary Chain, de hunkerende samenzang van Wagner en Foo, het lekkere surfgeluid dat uit de gitaren komt. Allemaal genoeg ingrediënten om toch een beetje van The Raveonettes te blijven houden.
Echt memorabele popsongs staan er niet op Lust Lust Lust, terwijl het waar-heb-ik-dit-eerder-gehoord?-gehalte iets te hoog ligt. The Raveonettes blijven übercoole, lekker gejaagd klinkende garagerock maken, maar de houdbaarheid is dit keer wel erg beperkt.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-raveonettes/lust-lust-lust/16208/
Meer The Raveonettes op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-raveonettes
Deel dit artikel: