Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het Amerikaanse antwoord op My Bloody Valentine, zo werden The Swirlies begin jaren '90 onthaald in de Amerikaanse muziekpers. Debuut What to Do About Them stond vol dromerige fuzzpop, maar met het geweldige Blondertongue Audiobaton uit 1993 vestigde de band definitief haar naam. De vele bezettingswisselingen en de ononderbroken experimenteerdrang die volgden, hield de band vervolgens af van wat ze in potentie hadden kunnen zijn; de meest opwindende nog actieve dreampoppers.
Nu gaat de vergelijking met My Bloody Valentine in muzikale zin snel scheef, maar de tijd die ze over dit nieuwe album hebben gedaan lijkt wel erg op de Engelse shoegaze-goden. Zeven jaar trok de band uit om Cats of the Wild, Vol. 2 uit te brengen. Is het dan eindelijk zover, is dit echt het nieuwe album van The Swirlies? Theoretisch wel, maar degene die al die tijd reikhalzend uitkeek naar het nieuwe album van de band uit Boston moet zich wel bekocht voelen. Drie van de zeven songs verschenen eerder al op EP's en op het vorige album. De geluidscollage van 20 minuten aan het eind van de plaat is een volstrekt overbodige, uit de hand gelopen grap. Die helemaal niet om te lachen is.
Af en toe duikt het vertrouwde Swirlies-geluid wel op, en dat zijn ook de mooiste momenten van de plaat. Opener 'One Light Flashing I Love You' stemt nog hoopvol met de mooie zang van Seana Carmody (één van de vijftien (!) bandleden die meewerkte aan dit album) onder de mix van synthesizers en stuurse gitaren. 'Sleepytime' overvalt de luisteraar steeds weer met een bak gitaarherrie tussen de vrij cleane coupletten door, maar het werkt wel. Ook de andere van de zeven nummers zijn best wel om aan te horen ('Give Us Moonrocks!' heeft zo'n heerlijke Swirly-melodie), maar je krijgt continu de indruk dat dit niet meer is dan een demo van het nieuwe album.
The Swirlies maken het geïnteresseerden én fans niet gemakkelijk om dit album in de armen te sluiten. Af en toe verschijnt er een glimp van waar de band toe in staat is, maar het blijft bij die kleine momenten. Het is teleurstellend om te horen dat de band best weet waar ze zo goed in zijn, maar dat ze daar om duistere redenen niet aan willen toegeven. The Swirlies lijken niet te kunnen kiezen tussen de in feedback ondergedompelde pop en het elektronisch experiment. De combinatie van experiment en pop zorgde in 1993 wel voor een prachtig album. Maar Cats in the Wild, Vol. 2 blijft uiteindelijk een grotendeels mislukte poging om een nieuw geluid uiteen te zetten.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-swirlies/cats-of-the-wild-vol-2/4101/
Meer The Swirlies op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-swirlies
Deel dit artikel: