Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het gelijknamige album van The Vestals uit Minnesota is ook gelijk hun eerste en veelbelovend klinkt het zeker. Het viertal, inclusief de broertjes Jeremy (zang, gitaar, keyboards en xylofoon) en Ben Gordon (idem, behalve de xylofoon) met hun fijne en spannende alternatieve poprock nummers klinken tamelijk nu-Beatle. Maar dan veel verfijnder, charmanter en geheimzinniger dan bijvoorbeeld harige voorgangers Oasis ooit geweest zijn.
De nummers ‘Three Girls Ago’ en Childhood Timeouts’ hebben hetzelfde ouderwetse ‘Strawberry Fields Forever’-sfeertje, maar klinken nergens gedateerd of gejat. De stemmen van de broers Gordon lijken zo nu en dan erg op die van de goeie ouwe Lennon en ook de samenzang doet Beatlesque aan en zal menig luisteraar ongetwijfeld doen verzakken in een moeras van weemoed.
Eenmaal uit het moeras geklommen en gestuit op ‘Forever It’s True’ lijkt het alsof de zangers hebben besloten watten voor de microfoon te plaatsen, wat bij één nummer aardig klinkt (want: oeh, heel mysterieus), maar snel verveelt.
Hoewel de muziek op de plaat op het eerste oor vrolijk aandoet, is zij op het tweede oor eigenlijk erg melancholisch en wat spookachtig. Er ademen herfstige sferen uit, maar zwaar op de hand wordt het niet.
Het sluitstuk van de plaat, ‘Someday’ is kort, akoestisch en erg mooi ingetogen. Het is geschreven en wordt gezongen door Ben Gordon, de tekstueel vrolijkere van de twee broers. Het valt op dat hij heel erg hoog kan zingen, Justin Hawkins van The Darkness mag wat dat betreft wel uitkijken. En loepzuiver ook nog; houdt het glaswerk uit de buurt bij dit nummer.
Al met al een erg sterke cd, met nummers die wel aan een aantal oude juweeltjes doen dénken, maar er nergens schaamteloos op lijken.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-vestals/the-vestals/8532/
Meer The Vestals op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-vestals
Deel dit artikel: