Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
"Here nowadays/ It's no longer just a little town/ Cause nobody knows/ What the hell is going down".
Niet zomaar een tekstfragment uit de openingssong, maar een statement dat nog eens apart op de hoes afgedrukt staat. Wat is er aan de hand in dat stadje en waarom werpen The Yearlings zich op als trotse vaandeldragers van hetgeen er gaande is? Het eerste is snel te beantwoorden: er is een muziekscene van jewelste en het fijne is dat niemand er dik over doet. Cafés, clubs, podia, talloze opkomende bandjes (recentelijk uitstekende debuten van Sandusky en Walker Diver), dat soort dingen. The Yearlings stonden met hun debuut-cd uit 2002 aan het begin van de nieuwe beweging in de Domstad, aardig gesymboliseerd door de overname van stergitarist René van Barneveld, wiens Urban Dance Squad, ook Utrecht, zojuist ter ziele was gegaan.
Onbeantwoord laat ik de vraag waarom juist The Yearlings, die toch in tijdloze alternative country doen, zich inlaten met statements als het bovengenoemde. Het blijkt geen slechte zet, want wij hebben er al een alinea aan gewijd en elders op het net forumt men zich suf over die titel. Nu ligt er goddank het door frontmannen Niels Goudswaard en Olaf Koeneman zelf geproduceerde Utrecht. Vergeleken met het debuut zit het album nog even vol met gitaren, alleen ademt het geluid nu meer. En dankzij het toegevoegde akoestische instrumentarium klinkt het geheel ruimtelijker. Daarnaast valt zowel de progressie op van de ene songschrijver (Koeneman) als het stagneren van de andere (Goudswaard). De bron van de laatste lijkt geheel opgedroogd en de eerste is naar internationale hoogten aan het klimmen. Ten slotte blijkt dat Van Barneveld niet veel pedal steel meer inbrengt en dat gitarist Bertram Mourits belangrijker wordt, zeker ook door zijn dobro-spel.
Is dit een goeie plaat, moet je op je fiets springen om het ding te gaan halen? Wel, de twang-liefhebbers haasten zich vast, want Utrecht is een buitengewoon succesvolle opvolger van The Yearlings. En als je iets hebt met de vroege REM: ook snel naar de winkel! Luister daar naar 'Fw: No 5', met verwijzing naar REM's Document, en 'Teenage Lullabies', met gitaarspel als van Peter Buck, en je weet genoeg.
De eerste helft van de plaat is duidelijk van Koeneman, die zich ook nadrukkelijker als zanger profileert. Een goeie zanger is hij, maar de echte herkenbaarheid zit 'm toch in de vettere twang van Goudswaard die spectaculair binnenvalt in 'Like a Drunk' en heerlijk sentimenteel is in 'Cold Goodbyes'. De creatieve spanning tussen deze heren is iets wat ook in bands als Uncle Tupelo en Jayhawks gespeeld moet hebben. Spanning die leidde tot wonderschone liedjes en clashes aan het einde. Met een sprankelende cd als deze in de tas, zal van dergelijke problemen bij The Yearlings voorlopig geen sprake zijn.
http://www.kindamuzik.net/recensie/the-yearlings/utrecht/6008/
Meer The Yearlings op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-yearlings
Deel dit artikel: