Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Deze recensie had al veel eerder klaar moeten zijn. Toch moest ik vóór zaterdagochtend 23 april en absoluut niet later luttele woorden wijden aan het magistrale Hotwalker van Tom Russell, want dan speelt hij op Blue Highways. En wat heb ik het er ontzettend moeilijk mee gehad! Nachtenlang heb ik me opgesloten in mijn donkere slaapkamer, eindeloos heb ik me verdiept in het Russell-repertoire en me telkens weer verbaasd over de constant hoge kwaliteit, die vooral de laatste tijd door de Tom Russell en zijn gitaar aan de man wordt gebracht, om bij iedere zonsopgang het vreselijke woord te roepen: meesterwerk! Vooruit dan nog maar eens: Hotwalker is een meesterwerk. Een klassieker! Ziehier, muziekvrienden, de dure woorden zijn er alvast uit.
Toch komt deze nieuwe plaat van Russell niet uit de lucht vallen. De trilogie die hij deze eeuw uitbracht, Borderland (2001), Modern Art (2003) en Indians Cowboys Horses Dogs (2004), vormden eigenlijk al een aanloop tot iets magistraals. Achteraf gezien waren deze aardige albums, waarop toch ook enkele ‘normalere’ tracks stonden, slechts een voorbode, een tipje van de sluier, een voorproefje. Hotwalker is het eindproduct, dat waarschijnlijk nog steeds goed is voor eindeloze vervolgen en releases met restmateriaal. Enfin, het moest er dus ooit eens van komen, dat Tom Russell een imposante plaat zou afleveren, eentje die de kroon zou vormen op zijn langlopende maar toch ook akelig ondergewaardeerde carrière in het muzikantenvak.
Laten we eindelijk ter zake komen: op het grootse Hotwalker presenteert Russell zich als een ware peetvader van de americanastroming, nauwelijks meer of minder dan dat. Als een overlevende van de beatgeneratie rakelt hij oude herinneringen op aan een verloren tijd. Hotwalker is namelijk niet zomaar een liedjesplaat, waarvan er enkele duizenden per week verschijnen. Nee, op het conceptuele Hotwalker wordt missiewerk verricht. Charles Bukowski and a Ballad for Gone America, zoals de ondertitel van Hotwalker luidt, is simpelweg een mijlpaal, zowel voor Russell als voor de muziekstroming waarin hij is ondergedoken.
De negentien tracks vormen een intrigerend hoorspel, waarin de briefwisseling tussen Russell en de dode schrijver Bukowski centraal staat. Russell graaft diep in het Amerikaanse muziekverleden. Zo vertelt hij onder andere hoe de Duitse accordeon in de Mexicaanse cultuur integreerde.
Ik geef toe dat ik gefaald heb om een goede bespreking van deze cd op digitaal papier te zetten. De nachten dat ik eenzaam staarde naar een knipperende cursor hebben weinig opgeleverd. Het is een gemakzuchtig cliché, maar u moet deze cd van Russell zelf maar gaan beluisteren, om tot de conclusie te komen dat dit een regelrecht meesterwerk is, zoiets als Kevn Kinney's Sun Tangled Angel Revival van vorig jaar dus, maar dan een heel stuk ambitieuzer en misschien ook wel pretentieuzer, maar daar is in principe weinig mis mee.
Wel is het zo dat Hotwalker absoluut géén plaatje is dat je even tijdens het afwassen of een autoritje naar de supermarkt opzet. Je moet er veel tijd voor nemen. Dat zal nog wat worden op Blue Highways, als hij met een voltallige band in een korte speelduur een showcase van Hotwalker moet geven. Maar laat één ding duidelijk zijn: we kijken er unaniem naar uit!
http://www.kindamuzik.net/recensie/tom-russell/hotwalker/9093/
Meer Tom Russell op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tom-russell
Deel dit artikel: