Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tombs klinkt als een postmetalband, maar wijkt in één essentieel aspect radicaal af van dat stramien: het langste nummer op Winter Hours is vijfeneenhalve minuut. Een behoorlijke lengte voor de meeste andere vormen van popmuziek, een sprint voor postmetalbegrippen.
Verder mag de formule die Tombs toepast, inmiddels tamelijk bekend verondersteld worden. Kolossale beukdrums met daaroverheen nog kolossalere galmgitaren. Ergens achterin in de mix vinden we de gebruikelijke getormenteerd schreeuwende zanger.
Het spreekt in het voordeel van Tombs dat de luisteraar niet wordt verveeld met intro's van drie minuten en dat de zang in de verte zowaar een melodieus randje heeft. Maar echt overtuigende songs zijn er nou ook weer niet te vinden op Winter Hours. De korte speelduur, die eerst een pluspunt lijkt, blijkt dan in de weg te staan van de ware Neurosis-epiek.
Tombs vermijdt dus wel de meest irritante trekjes van het genre, maar blijft lijden onder het kernprobleem van veel postmetalbands: achter de imposante en bij de eerste beluisteringen overdonderende geluidsmuur zitten geen goede composities.
http://www.kindamuzik.net/recensie/tombs/winter-hours/18407/
Meer Tombs op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tombs
Deel dit artikel: