Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Deze onbekende singer/songwriter uit Amerika bracht zijn tienerjaren door in een rocktrio, Blue Steel genaamd, waar ook de broer van Nils Lofgren deel van uitmaakte. Begin jaren tachtig begon de solocarrière van Tommy Keene een serieuze zaak te worden, en dat leverde een handjevol platen op die ergens tussen new wave en melodieuze gitaarpop in schommelen. Die creatieve periode van Keene werd afgesloten met de prachtige plaat Base don Happy Times, waarop op twee tracks niemand minder dat Peter Buck (van R.E.M.) op mandoline en gitaar te horen is.
Een comebackplaat is Crashing the Ether nauwelijks. Wel lijkt het erop dat Keene ietsje meer geïnspireerd klinkt dan op zijn vorige plaat van een kleine vier jaar geleden. Met zijn charmante popliedjes, vernuftige gitaarmelodieën en melancholische zangstem doet hij niet in de laatste plaats aan Elvis Costello denken. Ook zou je hem als een gedempte versie van Steve Wynn kunnen omschrijven.
Met de tien liedjes van Crashing the Ether staat ook Keene bijna weer in de jaren tachtig. Jammer dat hij alleen kiest voor de minder hippe kant van dat tijdperk. Daarbij missen de songs van dit album helaas ook de impact die nodig is om lang te blijven boeien.
http://www.kindamuzik.net/recensie/tommy-keene/crashing-the-ether/13481/
Meer Tommy Keene op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tommy-keene
Deel dit artikel: