Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In de Vlaamse rockscène kan je tussen elke band in één à twee stappen een link leggen. De drie bandleden van Triggerfinger doen daar gretig aan mee. Drummer en cola-shaker Mario Goossens knalde nog in Hooverphonic, Noordkaap en Monza; bassist Paul ‘lange Polle’ Van Bruystegem bewijst dat hij ook gitaar kan spelen bij BJ Scott; en dan is er nog Ruben Block, charismatisch als zanger en gitarist, die deel uitmaakte van Sin Alley, meer dan een louter rockabilly-band. Ruben en Mario hebben bovendien allebei deel uitgemaakt van de rockband AngeliCo.
Het titelloze album van Triggerfinger mag het debuut zijn, het hoeft dus niet te verbazen dat er kwaliteit is afgeleverd. Gedurende elf tracks giert een donkere, hete woestijnwind in je stereo. Mijn eerste kennismaking met de band was een optreden in de Antwerpse Kaaiman, een half jaar geleden. Vanaf de eerste dreun was ik fan. Latere optredens bevestigden de power van de drie wildebrassen in hun deftig zwart kostuum. Het album loste echter niet meteen mijn –toegegeven, zeer hoge- verwachtingen in. Ik miste variatie en een paar verrassende stompen in mijn maag. Dat neemt echter niet weg dat dit album een absolute must is voor liefhebbers van het hardere genre. Beng! Beng! Dit is Triggerfinger.
In maart 2003 werd het openingsnummer, Inner Peace, als voorsmaakje van het album de wereld (lees: België) in gestuurd. Geen slechte keuze, want de song kan dienen als blauwdruk voor alles wat erop volgt: strakke ritmes en een karaktervolle zang die de chaos pogen tegen te gaan. Er staan een hoop potentiële singles op de plaat, maar anderzijds klinken vele nummers weinig origineel. Lil’ Teaser en Hunt You Down zijn daar een mooi voorbeeld van, met duidelijke strofes, een catchy refrein en vettige scheursolo’s. Klassiek, maar geniaal. In feite staat het titelloze album van Triggerfinger vol met dergelijke klassiek opgebouwde, stevige rocksongs met uitschieters zoals On My Knees en Commotion. “Back up on the Freeway,” begint die laatste, en dat zegt alles. Je waant je in zo’n roadside café zoals in de film From Dusk till Dawn; het is heet, ruig en spanning hangt in de lucht. Commotion verschilt in wezen niet zoveel van de originele versie van Creedence Clearwater Revival. Voeg gewoon een snuifje peper toe. De andere cover is het slotnummer Au Suivant. Als goede Belgen maakte Triggerfinger hun versie van het zwoele nummer van wijlen Jacques Brel, die in 2003 vijfentwintig jaar overleden was. Het is samen met Camaro één van de rustigere nummers van de plaat.
De stem van Ruben weet op verschillende manieren de luisteraar te imponeren. Hij gaat hoog en laag, krijgt distortion waar het hoort en in Today lijkt zelfs Mike Patton (ten tijde van Faith No More) in hem te incarneren met zijn staccato gefluister. Op dat nummer schittert ook de fantastische drummer Mario. Tijdens optredens staat iedereen met een open mond te staren hoe die kerel met een onophoudelijke glimlach en aan een razend tempo over zijn trommels vliegt. Op het album valt hij minder op, hoewel zijn werk tijdens Lil’ Teaser zeker een speciale vermelding verdient. Bekijk zijn live-act als de meerwaarde die je krijgt tijdens een optreden van Triggerfinger.
Op het album prijkt een speelgoed-skeletje in het licht van een groene lift. Het was de setting van de videoclip van Inner Peace en het is de rode draad geworden voor de lay-out van het album en de site van Triggerfinger. Volgens de zanger dient het skelet om de ‘hectische factor’ te onderstrepen. De nette maatpakken wijzen eerder op strakheid. Georganiseerde chaos dus, dat is Triggerfinger.
http://www.kindamuzik.net/recensie/triggerfinger/triggerfinger-7323/7323/
Meer Triggerfinger op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/triggerfinger
Deel dit artikel: