Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Tja, hoelang kun je doorgaan met het maken van zogenaamde experimentele plaatjes? Hoelang blijven mensen het spannend vinden wat je doet? Aphex Twin en Squarepusher teren er al jaren op. "Heb je die nieuwe Aphex al gehoord?" "Ja, wel apart eigenlijk." "Dat vond ik nou ook, apart ja." Dat terwijl een Tom Jenkinson een leuke plaat heeft uitgebracht met daarop dan wel een handjevol klasse liedjes. Maar goed, wie eenmaal het predikaat: niet te begrijpen maar wel goed heeft, kan niet meer stuk. Zo ook Aaron Funk, die vanuit het Canadese Winnipeg de ene na de andere experimentele jungle - spreek uit: drill'n bass - plaat opneemt. Dat alles onder de naam Venetian Snares. Winter In The Belly Of A Snake is zijn derde langspeler in een jaar tijd. Ook dit maal vol experimentele nummers waarbij de breakbeats je in alle vormen en maten om de oren vliegen, zang als glitch wordt gebruikt en zelfs 'She' van punk band Misfits door de mangel wordt gehaald. En verdomd wat is het mooi, wat is deze plaat toch godverdomme mooi.
Venetian Snares gaat veel verder dan de gemiddelde IDM act. Muzikaal balanceert Music in the Belly of a Snake op het randje van waanzin en gekte, van waar muziek nog als prettig waar te nemen is. Dat komt vooral door de manier waarop Aaron Funk zijn nummers vormgeeft: er is nooit rust, altijd is er wel iets in beweging, is er wel een geluid dat de feel van het nummer weer een andere kant optrekt. Vaak zelfs met geweld. Neem nou 'January'. Een nummer dat pijn doet op twee vlakken. Allereerst kost het pijnlijk veel moeite om de aandacht bij de hectische breaks, geluidsfragmenten en gabberbeats te houden. Maar er is ook de pijn van schoonheid. Want hoe abstract en hard het nummer ook klinkt, Aaron Funk weet er veel emotie in te leggen, zoveel zelfs dat de tranen bijkans in je ogen prikken. 'January' is wellicht een extreem voorbeeld, maar beide gevoelens spelen bij meerdere nummers op deze plaat een rol. Met name de korte soundscapes aan het einde zijn erg mooi en weten de buitenwereld nog even weg te drukken. Vreemd is ook dat de Misfits cover - die in de uitvoering van Aaron Funk wel wat weg heeft van een kruising tussen de oude Cave en de late Swans - in het midden van Winter In The Belly Of A Snake niet misstaat maar juist een soort van natuurlijk middelpunt lijkt te zijn.
Aaron Funk's nieuwste boreling is zonder twijfel zijn beste, zijn meest volwassen product. Zijn hectische breaks vallen nu pas goed samen met zijn even ongecontroleerde manier van sampling. Met een bij vlagen wonderschoon resultaat. Intelligent dance music kan dus wel degelijk vernieuwend klinken, kan wel degelijk ontroeren, kan met wonderschone 'liedjes' op de proppen komen. Het beste voorbeeld van dat laatste is wellicht de opener 'Dad' waarin Aaron Funk weet vast te houden aan een soort van songstructuur die ondertussen uiteen wordt gereten door junglebreaks, pianoriedels en bakken vol samples en glitch. De vraag is alleen of dit album ooit is te overtreffen. Eerlijk gezegd denk ik van niet. Stiekem hoop ik van wel.
http://www.kindamuzik.net/recensie/venetian-snares/winter-in-the-belly-of-a-snake/2431/
Meer Venetian Snares op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/venetian-snares
Deel dit artikel: