Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Bands als Bloc Party en Interpol doen je terugverlangen naar de jaren tachtig, bands als VHS Or Beta bereiken juist het tegendeel. Het tweede album van deze band, Night on Fire, is een gedateerde luchtballon waaraan een flauw, bedorven jaren tachtig luchtje hangt. Knoop hem dicht en je ziet een opgeblazen gedrocht zonder echte inhoud, dat rustig met alle winden meewaait, maar uit luiheid het liefst rustig op de grond plaatsneemt om te kijken hoe anderen het ook alweer doen. Knoop hem open en een smerige, verstikkende walm van plastic percussie, galmende gitaren, Duran Duran-verafgoding en eentonige disco komt je snel tegemoet.
Na een begin als noiserockers en een uitstapje naar funk en disco op album Le Funk sluit het viertal VHS Or Beta zich met Night on Fire aan bij bands als The Killers en The Bravery. Synthesizer vooruit en rocken maar, want zo gaat het bij de twee soortgenoten ook, toch? Nou nee, VHS Or Beta rockt nergens, maar blijft altijd braaf aan de zijlijn staan. De synthesizer is wel altijd present, maar is vooral bedoeld om elke vorm van spanning, persoonlijkheid, inspiratie en originaliteit glad te strijken. De band gooit er nog een ongeïnspireerde drumbeat doorheen die in de verte aan New Order of Daft Punk doet denken, gaat wat zitten knutselen met een tamme gitaarlijn die naar de achtergrond is gemixt en doet net alsof ze Simon LeBon als zanger hebben. Laf, gezichtsloos en eentonig, dat zijn de juiste omschrijvingen voor VHS Or Beta.
De jaren tachtig, je had erbij moeten zijn. Maar nu dus even niet. Luister naar Night on Fire en je bent blij dat je als puber opgroeide in een ander decennium.
http://www.kindamuzik.net/recensie/vhs-or-beta/night-on-fire/9978/
Meer VHS or Beta op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/vhs-or-beta
Deel dit artikel: