Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De vernieuwingsdrang van de nu-metal in het midden van de jaren negentig heeft aan veel bands de kop gekost, vooral in de crossover-scène. Bands die spelen met de erfenis van Fishbone, 24-7 Spyz of Shootyz Groove klinken opeens, maar onbedoeld, hopeloos verouderd. Zo ook bij Walrus, een drietal uit de hoofdstad van Engeland. Ze maken een soort van powerfunk die tien jaar geleden de standaard vormde in het clubcircuit, totdat Korn er een bommetje onder legde. Alles moest opeens nóg vetter, nóg groovier en nóg agressiever. Tel hierbij de wat oubollige zang (denk aan een Engelse new wave band uit de jaren 80) op en Walrus verdient geen innovatieprijs.
Maar een band louter om zijn vooruitstrevendheid afstraffen is niet helemaal eerlijk. Natuurlijk kan een band gewoon goed spelen en er ruimschoots mee wegkomen dat het allemaal niet meer zo bij de tijd klinkt. Maar ook dat lukt Walrus niet. De gitaarpartijen zijn niet spannend genoeg, de stem komt tekort en ook in de opbouw van de nummers zit niet veel verrassendst. Toch probeert de band te swingen en zo veel mogelijk impact te genereren, met het resultaat dat Walrus krampachtig overkomt en niet kan boeien. Na twee of drie nummers begint het allemaal iets te veel van-dik-hout-zaagt-men-planken te klinken en na het achtste nummer ben je je aandacht compleet verloren. Maar aangezien dit hun debuut is kan het nog alle kanten uit. Toch iets meer naar nu-metal bands luisteren dan?
http://www.kindamuzik.net/recensie/walrus/now-you-know/5009/
Meer Walrus op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/walrus
Deel dit artikel: