Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
A trip down memory lane, anders kan ik het moeilijk omschrijven, dat gevoel dat vanaf de eerste noten van 'My Name Is Jonas' mijn hartje vervult. Lekker die teksten meebrullen op je kamertje. We hebben het over het legendarische titelloze Blue Album van Weezer. Iedereen kent het bandje wel van de megamegamegahit 'Buddy Holly' of de latere kraker 'Hash Pipe'. Aardige knullen, tikkeltje nerdy, maar ook met een enorm sterke tekstschrijver en kenner van de echt goede poprockhooks in de persoon van Rivers Cuomo als frontman. Jawel, Weezer was anno 1994 echt wel een van de eerste bandjes die het in het post-grungetijdperk lekker groot maakten. Dat allemaal op de boeggolven van hun debuutalbum, dat blauwe dus.
Tien jaar verder zijn we inmiddels en weg zijn die avondjes voor het uitgaan naar het lokale rockcafé en het indrinken of -blowen bij de beste vriend. In die zomertijden was Weezer toch maar mooi de passende soundtrack. En verdomd! Nu de zon ons lekker gunstig gezind is, schijnt hij ook binnen verzengend met deze heruitgave. Maar liefst een heel decennium is over deze muziek heen gegaan, maar voor een sucker van het eerste uur, is er genoeg, meer dan genoeg te genieten.
Een lekker jonge Weezer zingt op het Blue Album niet over de destijds zo gevierde gloom en doom van het puberale leven, maar over de liefde op een a-typsiche, naïeve manier. De kenmerken van de latere Weezer zijn al aan alle kanten merkbaar in de oerdegelijke hooks en heerlijke melodietjes. 'Undone - The Sweater Song' is en blijft een wereldnummer en laat ook nog eens Weezers toch wat scherpere rand horen. Een pure rockklank die op de latere platen (waaronder het Green Album, dat wederom vol weergaloze poppy rocksongs staat) wat afgevijld overkomt. Nee, dan toch liever Blue Album's jeugdige onbezonnenheid en passie. Het Blue Album overtuigt nog steeds en staat in de Weezer catalogus fier overeind naast wat donkerdere, maar ook geweldige platen als Pinkerton en Maladroit.
Om iedereen die de kans toen voorbij liet gaan, nu eens echt waar voor zijn geld te geven, is de Deluxe Editie aangevuld met een tweede cd'tje. B-kantjes, demo's, rarities; dat soort werk, je kent het wel. Meestal levert dat een smeltkroes op die door gebrek aan samenhang niet aan veel draaibeurten toe zal komen. Dusty Gems and Raw Nuggets heet deze bonusschijf. En daar is het eens een keer allesbehalve mee gezegd. Knijp de handjes maar fijn samen voor het b-kantje van de single 'Undone': 'Mykel and Carli'; heerlijk archetypisch Weezer-nummertje in de dop. Ook een feest van herkenning is 'Jamie', dat ooit op een Geffen-verzamelaar stond. Tsja, die ben ik in de loop van de jaren jammerlijk kwijt geraakt… wat een genot om dit ronkende niemendalletje weer eens te horen!
Natuurlijk staan er ook een dikke bult mindere goden op dit schijfje, onder het motto: leuk voor de echt fans, maar wat moet ik ermee? De live-tracks zijn van vrij erbarmelijke kwaliteit en voegen vrijwel niets toe aan de albumversies. Akoestisch redt Weezer zich best aardig, om over naar huis te schrijven is het nu ook weer niet. Met andere woorden; voor dit soort geinige kadoschijfjes is de skipknop uitgevonden. Duchtig indrukken is dan ook het devies. Om die paar krenten uit de spreekwoordelijke pap te vissen dus.
Nu Blue Album van Weezer eindelijk in een mooie editie, met zo ongeveer alle zeldzame nummers uit die periode is verschenen, is er helemaal geen reden meer om niet toch nog eens aan jeugdsentiment toe te geven. Of eindelijk toch maar eens dit legendarische album met de perifere tracks tot je te nemen. Weezer mag dan nog veel toekomst hebben, over de pracht en kracht van het Blue Album heen komen, zal wel altijd de loden last op hun smalle schouders blijven. Maar wat wil je ook, met zo'n dijk van een plaat?
http://www.kindamuzik.net/recensie/weezer/blue-album-deluxe-edition/5835/
Meer Weezer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/weezer
Deel dit artikel: