Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Willard Grant Conspiracy hanteert al zo'n twaalf jaar de 'EELS-werkwijze'. Waar E de enige vaste waarde van EELS is en hij per plaat zijn band uit bevriende muzikanten samenstelt, is dat bij de Conspiracy Robert Fisher. Ook in het laten groeien of afknippen van baarden valt er een vergelijking te trekken tussen de twee bands. E heeft zijn 'EELS with Strings' tour er ruimschoots op zitten en kwam laatst bebaard met slechts één muzikant naar Nederland. Robert Fisher heeft daarentegen zijn reeks intieme concerten en zijn gezichtshaar verruild voor een compleet orkest en een gladde kin.
Gebleven is gelukkig Fishers kenmerkende zware, donkere en brommende stemgeluid. Ditmaal ondersteund door violen, blazers, gospelkoren en andersoortige rijk georkestreerde muziekpartijen, die binnenkort ook live te horen zijn, als hij met zijn orkest de concertzalen afgaat. Dat volle geluid maakt in combinatie met de stem van Fisher en het religieuze thema de plaat tot een wat drukkend ding. Een plaat van grote gebaren en weinig lucht met songtitels als 'The Great Deceiver' en 'Jerusalem Bells'.
Dat Fisher met zijn hele club zichzelf een keer overschreeuwt is dan ook niet verwonderlijk. Een duet als 'The Great Deceiver' wil te mooi en te rijk zijn; Iana MacDonald gaat met haar hoge, vibrerende vocalen echter rechtstreeks tegen de brom van Fisher in, met valse gevolgen. Nummers als 'The Pugilist' en 'Vespers' zijn loodzwaar, door respectievelijk te trage blaaspartijen en een gebrek aan melodie met een overdaad aan gebrom.
Gelukkig zijn er ook 'kleine' liedjes te vinden, slim verspreid over het album, die over de typische, tragische zaken gaan die op alle eerdere platen van de band terug te horen zijn: het door zien te komen van de donkere uurtjes van de dag ('Lost Hours') of meisjes die met zichzelf in de knoop zitten ('Phoebe'). Dat Fisher nog altijd de grote man is en zijn orkest slechts voor hem werkt bewijst hij met het minimalistische 'Painter Blue'.
Op Regard the End bereidde Fisher de luisteraar al voor op het naderende einde; de kruistocht die hij op Pilgrim Road maakt lijkt op hetzelfde onheil af te stevenen. Met zijn elf muzikanten hield hij op eerstgenoemde plaat echter de hoop en het licht erin, je kreeg er haast zin in de dood van, terwijl de muziekstukken op deze nieuweling regelmatig als een te dreigende wolk boven je hoofd hangen.
http://www.kindamuzik.net/recensie/willard-grant-conspiracy/pilgrim-road/16938/
Meer Willard Grant Conspiracy op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/willard-grant-conspiracy
Deel dit artikel: