Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Is Puddle City Racing Lights pas zijn eerste officiële release, toch heeft Matthew Thomas Dillon ofwel Windmill reeds talloze demo’s op zijn naam staan. De reikwijdte daarvan beperkt zich slechts tot een aantal vrienden in en rond Newport Pagnell (nota bene de enige plaats in Engeland waar nog authentiek perkament gefabriceerd wordt), vandaag is het over en uit met het anonieme huiskamerbestaan van de 26-jarige Brit. Windmill is goed op weg om één van dé revelaties van 2007 te worden.
Het referentiekader dat Windmill in deze weerbarstige lente oppoetst (Flaming Lips, Mercury Rev, The Polyphonic Spree, Arcade Fire) mag dan stilaan achterhaald zijn, het muzikale alfabet waarvan hij zich bedient klinkt net dat tikkeltje anders en excentrieker. Vol overgave schetst hij een glimlach op een door kommer en kwel en tristesse getekende tronie. In het geheugen haken zich een dozijn songs vast, waarvan je wil dat ze nooit meer in staat zijn te ontsnappen.
In elke compositie ontvouwt zich hetzelfde patroon: strijkers, percussie, donkere echo’s en lieftallige koortjes cirkelen beurtelings rond de prominent aanwezige piano en éénmaal het refrein in aantocht gaan zowel volume als intensiteit – niet gespeend van enige bombast – crescendo. Voorspelbaar dus? Neen, toch niet. Dillon en producer Tom Knott (The Earlies) omzeilen die valkuil buitengewoon handig en kleuren de songs zwart in waar de luisteraar wit verwacht en vice versa.
Windmill conjugeert doorleefde emotie met weelderige dynamiek, schept een kunstmatige wereld waarin vooral postmoderne stulpjes, trendy luchthavens en atsmaproblematiek figureren en laat bovenal horen allerminst een eendagsvlieg te zijn. Een tip voor de eindejaarslijstjes zonder meer.
http://www.kindamuzik.net/recensie/windmill/puddle-city-racing-lights/15628/
Meer Windmill op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/windmill
Deel dit artikel: