Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Toen The Mars Volta en het onvolprezen Dungen een aantal jaren geleden de progressieve rock nieuw leven inbliezen, kon je wachten op het moment dat ook de fluit terug zou komen. Dat moment is daar, met Wolf People. Op hun tweede plaat Steeple wagen de Britten zich met verve, met 'Tiny Circle' weliswaar maar één nummer, aan de dwarsfluit; Jethro Tull revisited. Hup, in één worp terug naar de 'moeilijkdoenerij' van het einde van de jaren zestig en de vroege jaren zeventig.
Maar net als bij de geprezen manier waarop een band als Tame Impala de muziek op de witte plaat van The Beatles en van Cream herinterpreteert en hergebruikt, gaat ook Wolf People op een moderne manier om met de inspiratie uit hun vaders platenkasten. En wat opvalt is dat die platenkasten waren gevuld met psychedelische rock, vooral afkomstig uit Engeland – platen van het reeds aangehaalde Jethro Tull, maar ook van Cream, Traffic en Hawkwind.
Wolf People slaagt erin met behulp van blues, psychedelica en Britse folk een boeiende plaat af te leveren, eentje die heel dicht tegen de hoogtijdagen van het genre aanschuurt. Nog dichter dan hedendaagse soortgenoten dat doen. Het uitgesponnen en verhalende concept 'Banks of Sweet Dundee', deel 1 en 2, spreekt daarbij boekdelen. Maar de overgave, de verschillende benaderingen van de psychedelische rock en de veelzijdigheid aan melodielijnen, ongebreidelde gitaarjams ('Cromlech') en de kracht om de spanning vast te houden, zorgt ervoor dat Steeple een uiterst aangename plaat is. En Wolf People is niet alleen bedoeld voor leeftijdsgenoten van je vader.
http://www.kindamuzik.net/recensie/wolf-people/steeple/20875/
Meer Wolf People op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/wolf-people
Deel dit artikel: