Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Altijd prettig, zelfkennis. Het Schotse Snow Patrol meldt het namelijk zelf al: ze verkeren under the influence of American rock, en dat is te horen ook. De band, ooit steunend onder het juk van het Jeepster-label en de automatisch daaraan gekoppelde Belle & Sebastian-vergelijkingen, is inmiddels na een flinke koerswijziging aanbeland bij langspeler nummer drie. Vanaf debuut Songs for Polar Bears werd met de jaren de B&S-invloed langzaam minder, om plaats te maken voor meer gitaren, meer volume, en meer rauwe randjes. Net als het volume van de gitaren is ook het Amerikaanse gehalte flink opgevoerd op Final Straw. Zeker de helft van de plaat is gevuld met stuwende indierock naar Amerikaans model, om tegen het eind de voet van het gaspedaal te halen en de piano wat meer zijn intrede mag doen in een handjevol slepende ballads. Maar tot ook mijn verbazing is het eindresultaat helaas niet het meesterwerk geworden waar hier en daar een beetje makkelijk van gesproken wordt, maar wel een verdienstelijke, degelijke plaat met enkele uitschieters die op de vingers van een hand zijn te tellen.
Het is vooral de aftrap van de plaat die qua kwaliteit gewoon niet strookt met het overgrote resterende gedeelte van de plaat: opener 'How to Be Dead' klinkt na vier luisterbeurten nog altijd even matig en melodiearm. 'Wow' probeert vervolgens gedane zaken een keer te doen nemen door een paar blikken feedbackende gitaren open te trekken, maar goed beschouwd zal een uitgeklede, akoestische versie ervan slechts bij weinigen weten te beklijven. Des te verrassender is dan ook de vijftraps-krachttoer die daarna wordt gemaakt: vijf tamelijk briljante gitaardiamantjes met de perfecte balans tussen vorm en inhoud, met als hoogtepunten het schitterende 'Whatever's Left' en euforische single 'Spitting Games'. Had de band dit als uitgangspunt genomen voor de rest van de plaat, dan had ook ik Snow Patrol uitgeroepen tot alwéér zo'n verdomd geweldige Schotse band en me afgevraagd hoe ze het 'm daar toch steeds flikken in dat koude Glasgow. Nu kan ik alleen maar hopen dat de band over twee jaar die paar zwakke punten zelf ook heeft erkend en ons allen verbaast met een pièce de résistance waarvoor dan wellicht zelfs het woord 'klassieker' nog eens afgestoft mag worden. Met de plumeau in de hand wacht ik gespannen af.
http://www.kindamuzik.net/reviews/article.shtml?id=5852
Meer Snow Patrol op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/snow-patrol
Deel dit artikel: