Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De gordijnen openen, een zwak licht schijnt over de zwarte podiumvloer. Een spotje weigert dienst, het effect is beangstigend en zet een helft van de podiumbezetting half in het donker. De dirigent is nergens te bekennen. Later zal blijken dat hij betrokken was bij een vechtpartij. Het iele mannetje is dezelfe avond naar het ziekenhuis gebracht voor twintig hechtingen boven zijn wenkbrauw. Hij was nooit een talent, hij was een dromer maar faalde steeds jammerlijk. Het orkest is blij dat ze een avond zonder hem kunnen spelen, vrij van de op dwangneurose gebaseerde drijfveer van de dirigent. Het publiek liet het altijd al af weten, daar deden ze het ook niet voor. Het was de passie en de liefde voor het orkest dat ze samenbracht.
Het oude theater ergens in Connecticut zal volgende week gesloopt worden. Het is jammer, de sfeer van de jaren dertig is hier nooit weggeweest - de vaten illegale drank staan nog op de plek waar ze destijds zijn neergezet. Leeg, dat wel. Eén man komt hier al zijn hele leven, Dave Longstreth, een smalle jongeman met fijn piekhaar en een afwezige blik. Hij zit in de muziek, zeggen de mensen in zijn dorpje. Ze noemen hem een vreemde vogel. Een exotische vogel in een boerendorpje, dat is hij. In zijn eentje vormt hij The Dirty Projectors, dat is zijn roeping, zijn leven, zijn alles. Ook deze avond neemt hij plaats in een van met donkerrood stof bekleedde stoelen, zijn sigaretten drukt hij steevast uit op de houten leuning van de stoel langs hem. De zwarte brandgaten laten steeds minder bruin door. Het orkest speelt en hij laat zijn recorder lopen, vanavond neemt hij de voorstelling op. Als het theater straks gesloopt wordt heeft hij nog een laatste herinnering. Het orkest laat alle teugels vieren, Longstreth zit op het puntje van zijn stoel, zijn ogen staan wagenwijd open. De frisse wind die inspiratie heet waait krachtig door zijn hoofd.
Thuisgekomen gooit hij het bandje op tafel, hij steekt een sigaret op en huilt. Uren staart hij naar het plafond. Als hij de volgende morgen op dezelfde plek wakker wordt ziet hij het bandje. Hij stopt het in zijn casetterecorder en realiseert zich dat het eind van het theater het begin is voor Slaves, Graves & Ballads. Nerveus laat hij het bandje lopen en begint hij driftig te schrijven. De teksten zijn poëtisch, surrealistisch, adembenemend. Het orkest, zijn teksten en zijn getergde zang. Slaves, Graves & Ballads. De dood van het theater markeert de geboorte van een album dat alles van die avond meedraagt. Longstreth glimlacht tevreden. Het is goed, denkt hij en hij heeft gelijk.
MP3: 'Hazard Lights'
MP3: 'Ladies'
http://www.kindamuzik.net/reviews/article.shtml?id=6819
Meer Dirty Projectors op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/dirty-projectors
Deel dit artikel: