Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
De film schetst het beeld van de Britpopscene van de jaren '90; hoe het allemaal begon met bands als The Stone Roses en Suede en hoe later de hype werd gecreëerd rondom bands als Oasis, Blur en Pulp. Dower had de film niet willen maken als hij de drie kopstukken uit die tijd niet voor de camera wist te krijgen. Gelukkig voor hem is dat gelukt. De broertjes Gallagher, Damon Albarn (Blur) en Jarvis Cocker (Pulp) doen allemaal uitgebreid hun zegje. En hier zit ook meteen het grote minpunt aan de film. Dower heeft teveel op die drie bands gefocust en liet slechts minuscule stukjes archiefbeeld van The Stone Roses en Suede zien, terwijl deze bands toch wel van enige betekenis zijn geweest voor "het tijdperk".
Dit betekent niet dat de film het kijken niet waard is. Albarn, die er niet erg uitgeslapen uit ziet, maakt een redelijke indruk, maar lijkt niet echt zin te hebben om te praten. Vooral niet over de strijd tussen Blur en Oasis die werd aangewakkerd door het Britse NME. Toch zijn het de broertjes Gallagher die voor de nodige lachmomenten zorgen. Noel zit op een soort troon en brengt op sarcastische wijze zijn verhaal. NME creëerde een soort battle of the bands door Blur over te halen om hun single 'Country House' op dezelfde dag uit te brengen als Oasis' 'Roll With It'. Op deze manier had moeten blijken welke band het populairst was. Terwijl Albarn zich onzettend mee liet slepen door de hele hype, zei Oasis "Who gives a fuck". Albarn wordt in verlegenheid gebracht als het onderwerp wordt aangekaart en weet zich er niet goed uit te praten. Kostelijk.
Hetzelfde overkomt Noel als hij moet uitleggen waarom hij in driedelig pak bij Blair op visite kwam toen die de verkiezingen had gewonnen. "Vind jij maar iemand die zo'n uitnodiging afslaat als hij de hele nacht op acid heeft liggen trippen!" reageert hij. Louise Wener van Sleeper markeert dit bezoek als het moment waarop hij zijn ballen verloor.
De manier waarop New Labour inspeelde op "Cool Britannia" wordt goed weergegeven, maar zo verschuift de rode draad van de documentaire van muziekstroming naar de eigenlijke scene eromheen. En dat is ook logisch: Britpop was de wijze waarop de Britten lieten zien dat zij geen Amerikaanse invloeden nodig hadden in een tijd dat grunge hoogtij vierde. Dit ging gepaard met kunst, mode en met de komst van de totaal nieuwe regering Blair, waar iedereen toen heilig in geloofde. Nu geven ze allemaal wel toe enigszins teleurgesteld te zijn.
Het meest hilarische moment uit de film is wanneer Liam wordt geconfronteerd met het feit dat hij androgyne trekjes heeft. Liam kent het woord blijkbaar niet, en reageert in eerste plaats beledigd. De interviewer probeert het zo uit te leggen dat hij geen klappen hoeft te verwachten van de zanger. Ineens stemt Liam ermee in; hij heeft inderdaad vrouwelijke trekjes, maar ja, als rockster moet je natuurlijk goed voor je haar zorgen.
Live Forever biedt genoeg lachmomenten en laat natuurlijk veel muziek horen uit die tijd. Jammer genoeg wordt er teveel gefocust op de drie grote bands en wordt er ook nog veel tijd besteed aan het Oasis-coverbandje Wonderwall. Dit laatste zal niemand wat interesseren, laat staan dat iemand ooit van ze gehoord heeft, maar afgezien daarvan is deze documentaire toch zeer de moeite van het bekijken waard, en niet alleen voor liefhebbers van Britpop.
Live Forever
regie: John Dower
producent: John Battsek
Three Lines Pictures
Live Forever draait vanaf 4 december in de Nederlandse bioscopen.
» Bezoek de Live Forever website
http://www.kindamuzik.net/rock/article.shtml?id=4697
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: