Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wie zijn ze?
Vier jongens die voor de verandering eens geen Happy Mondays, Oasis of Stone Roses-plaat aan de borst drukken, toch wél uit Manchester komen maar er een sport van lijken te maken vooral niet te klínken als een band uit Manchester: zie daar hun manifest. Houthakkershemden zijn van de partij om het plaatje compleet te maken. Grungy punkrock uit Manchester? Reken maar van 'yes'!
Zeker wat dit toevallig bij elkaar gekomen kwartet betreft. Via wederzijdse vrienden en studiegenoten ontmoetten ze elkaar; eens een keer samen spelen en Nine Black Alps was geboren. En de bandnaam? Die komt uit een gedicht van Sylvia Plath en blijkt gekozen omdat het 'big and scary' klonk. Want eigenlijk schatten ze zichzelf niet slim genoeg in om poëzie te begrijpen. Al betalen ze nu wel in elk interview de prijs voor deze keuze. Steeds maar weer die naam uitleggen...
Na de eerste shows sloegen A&R-managers elkaar de schedels in om de band te contracteren. Inmiddels is Nine Black Alps getekend op Island en toerde de groep als voorprogramma voor 22-20's en Kaiser Chiefs. Nu zijn ze groot genoeg om op eigen kracht de festivals rond te gaan en later dit jaar als headliner de zalen te vullen. Helemaal met het furieus rockende album Everything Is op zak. Opgenomen in Los Angeles met producer Rob Schnapf (onder andere gewerkt met Foo Fighters en The Vines) staat de plaat vol met ruige nouveau-grunge. En tekstueel? "It's just venting of anger, things that sound good to shout." Een korte LP die inslaat als een bom, een fikse mokerslag in deze tijden overvol 80's-achtige synthpop of hoekige punkfunk.
Wat doen ze?
The Stone Roses vonden ze 'oudere broer'-muziek; deze jongelingen luisterden liever naar The Pixies of Nirvana. En Anthrax en Metallica. Zelf houden ze trouwens vol muzikaal niet echt beïnvloed te zijn door deze bands. (Net zoals Editors nooit naar Joy Division luisterde: yeah sure.) Nine Black Alps gebuikte regelrechte baggerapparatuur en om er nog iets van te maken draaiden ze volumeknop dan maar vol open. En hoe dat klinkt? Voor het grootste deel als: "Three chords. Short songs. Loud guitars."
Hoewel ze zelf ziek, zwak en misselijk worden van de vergelijking met Nirvana, heeft Everything Is wel wat weg van Bleach. Een album vol belofte, dat merkbaar aanwezig is, maar nog niet helemaal tot uitdrukking komt. Maar laten we eerlijk zijn: hoeveel bands hebben al op hun debuutalbum de titel 'saviours of rock-'n-roll' dubbel en dwars verdiend?
Wat maakt ze zo goed?
Pure, onversneden rock met ruige gitaren geleend uit de grungetijd. Compromisloos volle kracht vooruit tot en met, maar niet zonder een paar rustpunten. Want als de zee van ruwe gitaren en bakken feedback even uiteen gaat, ontstaat er ruimte voor het met een Interpol-achtige gitaarlijn opgesmukte prijsnummer 'Unsatisfied', bovendien getooid met een heerlijk stadionrockend refrein. Of voor het vrolijk raggende, naar Weezer en Kaiser Chiefs knipogende powerpopliefdesliedje 'Just Friends'. En wat te denken van een akoestisch pareltje als 'Behind Your Eyes'?
De wisselwerking tussen hard en zacht werkt zowel binnen als tussen de nummers. Nine Black Alps' zanger Sam Forrest wil Everything Is graag zien als "the nastiest album possible". Jammer, maar helaas, want het is juist de combinatie van pure hard beukende indiepunkrock en popsentiment, van artistieke vrijheid en een goed oor voor catchy hooks dat Nine Black Alps tot zoveel meer dan slechts een vuig klinkend grungebandje maakt.
En de toekomst?
Voor een band als Nine Black Alps is die redelijk ongewis. Ze kunnen niet makkelijk meeliften op de golven die Bloc Party, Franz Ferdinand of Kaiser Chiefs opwerpen. Tegelijk is hun geluid juist een aparte verschijning tussen het dolgedraaide releasebombardement waarin nauwelijks nog een onderscheidend kenmerk te vinden is. Nog een hoekig bandje, iemand?
Nu de aandacht in die contreien begint de verslappen en Hard-Fi het over een andere boeg gooit, zou er aan de andere kant van het spectrum ook zomaar plek kunnen ontstaan voor deze vier jongens uit Manchester. Nine Black Alps heeft alvast begrepen dat een adempauze zo nu en dan geen kwaad kan, waardoor hun nouveau-grunge prima te verteren valt. In ieder geval vormt Nine Black Alps een heus rockalternatief in deze hype-tijden. Of ze de sluimerende belofte met het tweede album inlossen zal de tijd ons leren. Tot dan geeft deze recht-toe-recht-aan grungerock Manchester een heel nieuw gezicht.
http://www.kindamuzik.net/toekomstmuziek/nine-black-alps/next-big-thing-nine-black-alps/10333/
Meer Nine Black Alps op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/nine-black-alps
Deel dit artikel: