Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Welke bandjes ga je kijken?
Een festival op een eiland, vlakbij het strand. Taalkundig niet meer dan logisch dat je Dirty Beaches [foto boven] en Spinvis op het programma zet. Het optreden van de eerstgenoemde zou een bijzonder aangename verrassing kunnen opleveren. Het fascinerende eenmansproject van Alex Zhang Hungtai klinkt als Elvis Presley meets The Cramps meets Suicide.
Ja, headliner Franz Ferdinand kennen we allemaal en de vriendelijke Schotten zijn al tijden druk aan het werk aan een nieuw album; het eerste teken van leven sinds Tonight: Franz Ferdinand uit 2009. Wat minder bekend, maar misschien wel even leuk is Django Django, eveneens uit Schotland. En Django Django doet het net als de Franzjes: met een zeer geslaagd debuutalbum de britpop weer eens lekker fris en fruitig laten klinken.
Met al die eilandromantiek denk je snel aan zonsondergangen en kampvuurtjes en van daaruit is het maar een kleine stap naar de liedjes van singer-songwriter James Vincent McMorrow. Of de dames van Warpaint [foto onder] daar ook van houden is maar net de vraag. Hun avontuurlijke, psychedelische folkliedjes zijn elk geval wel een grote aanrader voor een mooie avond aan de zee.
Mafkezen en zee: dat trekt elkaar aan. Met zijn enorme baard, zijn sigarenstem en dronkemansliederen is de Canadese knuffelbeer Ben Caplan dus heel aardig op zijn plek. Iets minder vriendelijk, getuige zijn akkefietje met een bezoeker op een Utrechts festival, is Willis Earl Beal. En zijn gedreven, met soul doorspekte blues klinkt al even gevaarlijk. Als hij zijn publiek heel laat kan hij wel eens voor een van de mooiste optredens van het weekend gaan zorgen.
Wat ben je als festival nog waard zonder een act op je programma dat al maanden de rondte doet op alle hippe blogjes? Alt-J is zo'n bandje heel dat slim allerlei genres combineert en toch toegankelijk genoeg blijft voor je prosecco drinkende vriendinnetje. Daartegenover staat Angel Olsen, die met haar spookachtige singer-songwriterliedjes de antithese van hip belichaamt. Maar mooi en divers zijn haar liedjes wel, net als het hele muzikale programma, dat een fraaie combinatie biedt van diverse genres, grote publiekstrekkers en spannende namen uit de underground.
Wat wil je nog meer?
Je kinderen meenemen?
Met een festival dat mikt op een dertigerspubliek zit dat er dik in, tenslotte. Gelukkig is het festival er goed op voorbereid en heeft men meer in huis dan de reguliere ballenbak om het jengelende kroost mee bezig te houden. Je kunt je zoontje of dochtertje inzetten als postbode, je kunt ze laten sjoelen met reuzenstenen en als je kind ADHD heeft is de kinderyogacursus een echte aanrader. Voor wie zijn oogappeltjes eens goed wil shockeren: je kunt de favoriete knuffelbeer van zoon- of dochterlief een bungeejump laten maken.
Beeldende kunst bekijken?
Ja, nu het nog kan. De draconische maatregelen uit Den Haag hebben Vlieland vooralsnog niet bereikt, dus er valt gelukkig nog wat te genieten. Installaties in het bos, een biodome en performance-art over het hele eiland heen. Daar word je blij van als kunstliefhebber.
Lekker eten?
Ja, al die cultuur maakt hongerig. Maar het kleffe bakje patat en de slappe hamburger voldoen niet meer voor de festivalganger van nu. Een beetje Intothegreatwideopen-ganger wil eten met vijf sterren. Versgevangen zeebaars en oesters van het wad. Of gegrilde sardientjes met limoen. Veganistische quiche of kaasfondue met cognac. Je kunt het er allemaal krijgen. Patat is maar voor plebs, tenslotte.
Doe maar niet
Aan je buren vertellen dat ze volgend jaar ook naar Vlieland moeten gaan. Het is al groot genoeg zo. Het festival wil ongedwongen kleinschaligheid uitstralen, maar er worden ondertussen steeds weer meer tickets verkocht dan het vorige jaar en afgelopen april was er al een zogeheten 'voorjaarseditie'. Natuurlijk wil iedereen graag naar zo'n fijn festival en het is nooit leuk om mensen teleur te stellen. Maar groter dan het nu is, hoeft het echt niet te worden. Met al die extra kaartjes en extra edities gaat de kleinschaligheid er rap af. En was dat nu niet wat het zo speciaal maakte?
Roken. Ja, het mag gelukkig nog wel. Maar, gras en hout branden van zichzelf al behoorlijk goed en dat gaat nog beter als het al een tijdje droog en warm is. Voor je het weet heb je met je brandende peukje een fikse bosbrand veroorzaakt en worden al die schattige konijntjes geroosterd. Dat is heel erg zielig. Gelukkig hebben ze ook asbakken op Vlieland, waar je je peukje in uit kunt drukken.
Door het concert van Willis Earl Beal heen praten.
Foto onder: Jitske Hagens.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/into-the-great-wide-open/de-into-the-great-wide-open-survival-guide/23158/
Meer Into the Great Wide Open op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/into-the-great-wide-open
Deel dit artikel: