Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Om je de waarheid te zeggen is dit de eerste keer in mijn zevenjarige loopbaan als popjournalist dat ik de titel eerder op papier heb dan de tekst. Misschien is dit omdat ik - tegen mijn normale werkwijze in - van tevoren al weet welke kant dit artikel op moet gaan. Dit stuk is dan ook als het ware een actie met voorbedachte rade. Net als de muzikale bliksemstart van Kelly Osbourne, de zangeres zelf. Inderdaad, naast de dochter van en enfant terrible in huize Osbourne tegenwoordig ook zangeres. Haar muziek en haar imago zijn van tevoren bedacht door ma Sharon om zo als succesvol marketing concept in de wereld gezet te worden, dankbaar gebruik makend van het succes van de MTV hit serie The Osbournes. 27 Januari is de datum waarop haar debuut album Shut Up is uitgekomen op Sony Records en in het kader van promotie was Kelly half januari in ons land voor een optreden.
Ik had de grote zaal van het Melkweg complex amper betreden of Kelly
Osbourne knalde al uit de startblokken met haar bijzonder jeugdige band.
Het publiek was van hetzelfde soort als dat ik laatst bij een concert van
Green Lizard zag; klein, 14 jaar, skaterig en overwegend vrouwelijk.
Naveltruitjes en korte piekkapsels regeerden. Enkele 'punk chix' hadden hun
vriendje meegenomen. Die zijn gemiddeld twee jaar ouder, dragen wijde
broeken (type: net iets te lang voor een korte broek) en hebben, vraag me
niet waarom, ALLEMAAL een zogenaamd 'spike' kapsel in felle kleuren. De
meesten droegen stoere Vans en zo'n ketting langs hun broek en zeker de
helft droeg een flitsend rugtasje. Ik viel weer heerlijk uit de toon met
mijn versleten spijkerbroek en vaal Ozric Tentacles shirt. Enkele meisjes
van een jaar of veertien, vijftien keken me dan ook vreemd aan toen ik
nonchalant in mijn notitieboekje begon te krabbelen. Na een tijdje begonnen
ze het wel interessant te vinden en fluisterden met elkaar terwijl ze
giechelend naar me keken en na veel geflirt vroeg één van hen wat ik
allemaal aan het opschrijven was. Nicole, heette ze en ze droeg een zwarte
gothic jurk, net als haar vriendin Sanne.
“Gewoon, wat dingetjes die me opvallen”, zei ik. “Ik moet een stukje
schrijven voor een muziekblad.”
“Oh, schrijf dan maar op dat het keigaaf is.” Ik gehoorzaamde en ze
glimlachte verlegen naar me. Haar vriendin Sanne had het goed gezien en
hield zich op enige afstand, om dit knusse kat-en-muis-spel tussen de
jongen en het meisje niet te verstoren. “Ik heb de CD van Kelly al gehoord
op het internet en hij is supergoed”, zei Nicole betweterig. Het lijkt wel
een beetje op Sum 41, vond ze. “Ik moet meer aan L7 denken of aan Hole,
maar dan toegankelijker”, zei ik. Twee vragende ogen keken me aan. “Aan
wie?” Ze haalde haar schouders op.
“Laat maar”, zei ik terwijl ik twee blikjes bier uit mijn cameratas trok.
“Het belangrijkste is dat je het naar je zin hebt. Laat het serieuze
oordelen maar over aan de popcritici van dienst.”
Ik gaf haar een blikje en we toosten op de gezellige avond. Een puisterig
kereltje (type: vijftienjarige Sk8terboi met spikes) dat haar vriendje
bleek te zijn, bekeek dit alles met de grootst mogelijke scepsis en begon
nerveus met Nicoles vriendin Sanne te fluisteren. Ik nam er niet veel
aanstoot aan. Ik vond het eigenlijk wel grappig. Ik was immers toch niets
van plan. “Als jij voor een muziekblad schrijft hoefde je zeker geen
kaartje te kopen”, merkte Nicole op terwijl ze haar vriendje de rug
toekeerde en zo recht tegenover mij ging staan. “Nee, ik heb mijn kaartje
met geweld afgenomen van een klein jochie op een skateboard een paar
straten verderop”, antwoordde ik zonder een spier te vertrekken. Ze begon
te lachen en dat was het moment dat ik haar vriendje echt link zag worden.
Ik nam snel afscheid van haar en schuifelde voorzichtig tussen het
springende en schreeuwende publiek door, richting de bar. “Pas op! Werkende
pers!”, riep ik toen er iemand op mijn teen ging staan. “Stoor nooit iemand
van de werkende pers anders krijg je met de persvakbond te maken en dat
zijn allemaal mensen die in de tweede wereldoorlog aan de verkeerde kant
hebben gevochten om redenen die hier niet duidelijk gemaakt hoeven te
worden.” Het leek mij op dat moment het beste om zo duidelijk mogelijk te
zijn in het kader van journalistieke correctheid.
Kelly Osbourne droeg rode gympen en een zwart T-shirt met op de achterkant in zilveren letters de woorden Blah Blah, afkomstig uit het refrein van het nummer ‘Shut Up’. Ze droeg ook buttons, net als de meeste van ons in de jaren '80, maar van die tijd wisten de meesten aanwezigen zich niet veel te herinneren, behalve misschien Mojo boeker Jeps Winterhalder, die vanaf de zijlijn nerveus aan een glaasje Cola stond te nippen om maar zo weinig mogelijk op te vallen. Kelly's kledingkeus en imago was heel anders dan men van haar verwacht had. Het zag er een beetje uit als Madonna halverwege de jaren '80. Veel felle, blitse kleuren en scherpe make-up - als roze bliksemflitsen. Kelly Osbourne is zich bewust van het feit dat ze een rolmodel is voor de jeugd van nu en speelde die rol feilloos middels een professionele houding, niets van het zeurderige of onzekere meisje uit de TV serie was hier op het podium te ontwaren. Zij beschikte over een grote dosis charisma. Voor het jeugdige publiek stond er overduidelijk één van hen op het podium. Maar door haar opvallende kledingkeus zag ze er net even anders uit en dat maakt haar imago erg sterk. Het is echt nog een klein meisje om te zien. Een klein mollig meisje, zelfs. Bepaald geen Britney of Christina, al werd ze wel onthaald als genoemde supersterren. Ook over media aandacht niet te klagen. De merchandising stand lag propvol Kelly T-shirts en de mensen van 3FM waren druk in de weer het geluid zo scherp mogelijk op de band te krijgen. Ook MTV had een blik VJ's opengetrokken die in de hal en aan de zijkant van het podium paradeerden met een plastic glimlach terwijl ze gulzig aan glazen tequila nipten en zich stevig vasthielden aan tafels, stoelen of bezoekers. Inderdaad. De zwaartekracht blijft een mooi gegeven. Deze unieke kans om tijdig bij de nieuwste hype aanwezig te zijn werd door de vaderlandse media met beiden handen aangegrepen. Veronica Magazine, Hitkrant, Brabants Dagblad en ga zo nog maar even door, allemaal hadden ze afgevaardigden gestuurd die nerveus in hun opschrijfboekjes stonden te krabbelen en met botte zakmessen pentagrammen in de deuren van de toiletten kerfden. Rockster Kelly gooide tijdens elk nummer een flesje water over haar hoofd leeg en begon vervolgens vervaarlijk en uitdagend met haar hoofd te schudden. Zag er best aandoenlijk uit. Op de momenten in de muziek dat ze niet hoefde te zingen ging ze halverwege het podium staan en keek dan beteuterd de zaal in. De drie ruige punkertjes om haar heen speelden in de beste Greenday/Sum 41 traditie (zeg maar ruige maar commercieel verantwoorde poppunk dat door serieuze popcritici meestal als troep wordt ervaren) en maakten indruk. Strak en loepzuiver, vooral de briljante drumster, een enorm lekkere donkere griet van een jaar of twintig, gezegend met stralend witte tanden en een hemels lichaam, waarmee vooral een bepaalde journalist nog wel verdere plannen had. Tijdens het cover hitje ‘Papa Don’t Preach’ leunde Kelly voorover om iemand in het publiek het refrein te laten zingen en trok een ander haar het publiek in. Een hoop gegil en gescheld en lachende bandleden, die hun skaterige gespring even staakten, maar strak doorspeelden. Meteen dook een security neger achter haar aan en binnen tien seconden stond ze weer op het podium, op de voet gevolgd door de eerste stage divers van de avond. Vanaf dat moment begon de show te vlammen en maakten de security mensen overuren om alle stage divers zo snel mogelijk weer terug het publiek in te krijgen. Ik trakteerde Nicole en haar vriendin op een biertje en maakte een complimentje over hun prachtige jurken. Het opgefokte vriendje was nergens te bekennen. “Hij is aan het stage diven”, zei ze. “Sorry, hij is een beetje jaloers. Hij zit zelf ook telkens naar andere meisjes te kijken dus hij moet maar niet zo stom doen.” “Duidelijk”, zei ik, het onderwerp verder negerend. “Wat vind je verder van de show?” Plots begon ze te stralen en keek tevreden in de richting van het podium. “Ze is super cool”, klonk het vastberaden. “Ze rockt echt wel over Lit heen, daar zijn we een paar maanden geleden heen geweest en dat was ook super. Maar dit is echt wel vetter.” Sanne knikte instemmend. Ik zei hen dat ik weer verder moest toen ik zag dat het vriendje weer onze kant op kwam en hij keek niet zo vrolijk.
Ik stond al zeker tien minuten achter de langharige geluidsman van dienst
voordat ik merkte dat Jack Osbourne naast me stond. Het broertje van Kelly
en eveneens bekend van de briljante (maar volgens insiders niet altijd even
spontane) MTV show. Geloof me, op TV ziet Jack er koddig en rond uit, in
het echt is het een ongelooflijke vetjanus die zijn leuter sinds de
puberteit waarschijnlijk niet meer heeft gezien (en dat is nog niet eens zo
heel erg lang geleden.) Niemand leek hem te herkennen, maar waarschijnlijk
durfden al die kleine meisjes en die stoere jongetjes hem niet aan te
spreken vanwege de twee bodyguards die achter hem stonden. Stoere
negerboys; type handen over elkaar en maar flink link in het rond kijken om
iedereen af te schrikken. Het werkte zowaar; die drie figuren vormden een
eiland binnen de zaal. Niemand durfde Jack een handje te geven en een
praatje aan te knopen. Ik deed het toch. Fout. Ik tikte hem op de schouder
en vroeg hem wat hij van het optreden vond.
“Bug off, I'm not Jack, you motherfucker”, reageerde hij ietwat agressief
met de stem van de kleine klier die ik ken van de TV serie en hij duwde mij
naar achteren. Ik had zijn naam niet eens genoemd! Binnen twee seconden
grepen ferme handen mij bij de schouders en werd mij onder bedreiging van
twee vervaarlijk zwaaiende wijsvingers vriendelijk doch dringend verzocht
een ander plekje in de zaal te zoeken. De sportschool negers begonnen me
zachtjes weg te duwen, onderwijl kwaad naar me kijkend. Ik wist hen te
sussen, draaide me om en liep naar de bar, bestelde twee biertjes en
wandelde rustig de trap op richting het balkon van de net niet uitverkochte
MAX. Ik dronk het eerste biertje snel op en positioneerde mijzelf recht
boven de arrogante Jack. Naast me stond een jongen van een jaar of
zeventien en hij lachte vriendelijk naar me. “Ik heb het allemaal gezien en
je hebt groot gelijk als je het doet”, ratelde hij. Op het moment dat Kelly
en haar band een nieuw nummer inzetten kiepte ik het tweede glas bier vanaf
het balkon leeg in Jack's nek, tot groot vermaak van de jongen naast me.
Rap maakte ik mij uit de voeten en rende de zaal uit, langs de garderobe
waar ik haast twee meisjes omver liep die in hun zojuist aangeschafte Kelly
Osbourne shirts poseerden voor de merchandising stand, richting de uitgang.
Het was er vreselijk druk en ik had moeite me een weg te banen tussen al
die alternatieve jongeren.
Ik sloeg de deur open, rende naar buiten en beukte tegen een blond meisje
in een zwarte gothic jurk op. Het was Nicole en de tranen biggelden over
haar wangen.
“Mijn vriendje heeft me geslagen omdat hij jaloers is”, snikte ze. “En nu
is hij er met Sanne vandoor gegaan. Ze zijn naar de trein gerend en hebben
mij hier achtergelaten.” Ik zei haar dat het wel goed kwam en sleurde haar
mee aan haar arm in de richting van het Leidseplein. “We moeten hier nu
niet zijn”, legde ik haastig uit. “Dat is een van de risico's van mijn vak.
Je moet weten tot hoever je kunt gaan, dan de grens iets verleggen en je
dan snel uit de voeten maken.” Ik bedacht me dat het wel goed van pas zou
komen om deze hele toestand tot een goed einde te brengen haar een baantje
aan te bieden als mijn exclusieve assistent en bovendien begon ik haar leuk
te vinden.
Toen we de tourbus van Kelly en consorten gepasseerd waren en ik mij
omdraaide om te kijken of we niet achtervolgd werden door die twee
vervaarlijk uitziende apen kon ik mijn ogen amper van de nummerplaat aan de
voorkant van de ordinair decadente tourbus afhouden. "Kelly Rocks" stond er
op de zwart met witte nummerplaat. Ik stopte met rennen, gooide de flap van
mijn cameratas open en graaide er de zwarte spuitbus uit die ik eerder die
avond voor 6 Euro 99 had gekocht in een klein rommelig winkeltje waar een
stel Indiërs achter de balie stonden en de radio stond afgesteld op de een
of andere buitenlandse zender en plots kon ik de verleiding niet weerstaan
de spuitbus te gebruiken in deze hachelijke situatie waarin we verzeild
waren geraakt. Ik spoot de nummerplaat volledig zwart en zette toen met
grote letters "Jack is a Jackass" op de voorruit, de "S"-en accentuerend
door gebruik te maken van het logo van de SS. Voorbijgangers keken dit vol
verbijstering aan en sommigen van hen begonnen te wijzen, te schreeuwen en
in paniek te raken.
“Waarom deed je dat in hemelsnaam?”, vroeg Nicole toen we wegrenden. “Ik
geloof niet in omhoog gevallen rijkeluiskindjes”, antwoordde ik toen we de
Bulldog passeerden. “Hij gedroeg zich als een hufter en is door die TV
serie een parodie op zichzelf geworden. Dat joch heeft sowieso geen enkel
recht van spreken. Dat soort lui zouden ze naakt vast moeten binden met
tie-wraps en urenlang keer op keer van een flinke heuvel af moeten rollen
tot ze geen huid meer over hebben.”
Ik startte mijn geleende grijze Escort uit '84 en samen reden we de nacht in. Ze was inmiddels gestopt met huilen en deed zich tegoed aan de fles wodka die ik in het handschoenenkastje had liggen. Toen we het centrum uit waren en ik mijn arbeidersslee de A2 opstuurde keek ik eens goed naar haar. Ze zag eruit als een fotomodel uit de jaren '50 met haar prachtige jurk en haar volle rode lippen en die blonde glanzende krullen en haar stralende glimlach. Ze was charismatisch tot op het bot, net als haar grote idool Kelly Osbourne. Ik gaf haar de fles wodka terug en beval haar nog een slok te nemen. Ze gehoorzaamde en praatte steeds trager, als een mantra die alleen notoire drinkers bezingen. We hielden elkaars hand vast en zachtjes legde ze haar hoofd kreunend op mijn schouder terwijl we met 120 kilometer per uur Amsterdam achter ons lieten.
“Ik geloof dat ik een beetje aangeschoten begin te raken”, zei ze toen ik
de deur van mijn appartement open zwaaide. Ik ontstak enkele sfeervolle
lampen en zette de TV op het kanaal van CNN. Geen heftig nieuws op dit late
uur. Meer gezeur over Saddam en een herhaling van de laatste beelden van
Blix en zijn VN wapeninspecteurs in Irak die ik 's middags om zes uur al op
het nieuws had gezien. Nicole had intussen haar jas uitgedaan en ik beval
haar op haar knieën te gaan zitten. Ze toverde een ondeugende glimlach op
haar gezicht en stroopte haar zwarte jurk omhoog en ze bewoog haar hoofd
sensueel van links naar rechts. Ik greep haar vast bij haar schouders en ze
gooide haar hoofd in haar nek terwijl ze zich vasthield aan mijn broekriem.
Haar wilde blonde krullen dansten in een ritme van verlangen, passie en
lust. Ze tuitte haar lippen en sloot haar ogen.
“Doe met me wat je wilt”, fluisterde ze. Ik pakte een fles Jim Beam van
tafel, draaide de dop eraf en zette de fles aan haar mond. Ze sputterde
tegen en probeerde te schreeuwen en morste de helft van de drank over haar
jurk en haar decolleté en haar slanke benen. Eerst leek ze geschrokken,
toen begon ze verlegen te lachen en greep me stevig vast. “Geef me nog meer
drank”, fluisterde ze sensueel terwijl ze zich stevig vasthield aan mijn
broekriem. “Ik moét nog meer drank hebben!” Ze was voor even vertrokken
naar de andere kant. Ze trotseerde de gulzige golven van haar hoger
bewustzijn en liet zich overnemen door het onbekende. Ik ging op de grond
zitten en plots legde ze haar hoofd in mijn schoot en keek me vol verlangen
met haar diep bruine ogen aan. Vol gulzigheid en bovenal liefde.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/kelly-osbourne/dames-en-heren-hier-is-kelly-osbourne/2444/
Meer Kelly Osbourne op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kelly-osbourne
Deel dit artikel: