Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Londen ademde dit weekend muziek. Het was vooral Madonna die de wereldstad vrijdag in haar greep hield met een bezoek aan een plaatselijke MVH-store in Oxford Street. Nauwelijks een paar honderd meter verder was het dan weer Blur dat zijn comeback inluidde met een concert in de Astoria. Wij ontvluchten echter het drukke stadscentrum en togen naar het zuiden van de stad voor Lamb, dat geprogrammeerd stond in Brixton Academy.
Brixton mag dan een ietwat verpauperde en gore stadswijk zijn met een niet al te beste reputatie, de centraal gelegen Academy geniet in muziekkringen wereldfaam. De grootsten der aarde stonden er ooit op het immense podium, namen er een plaat op of gebruikten het multifunctionele monument als repetitieruimte. Sinds vrijdag kent de Brixton Academy echter geen geheimen meer voor ons, twee dagen later zijn we nog steeds onder de indruk en dit waarschijnlijk tot de eerste signalen van dementie hun intrede doen in ons leven. De tot de verbeelding sprekende concertzaal roept de sfeer op van een middeleeuwse Moorse burcht, inclusief torens, balkons en vestingsmuren. Jammer dat Shakespeare dit niet meer mocht meemaken, want hij had er beslist zijn habitat van gemaakt. De originele art deco-stijl is tot op vandaag volledig intact gebleven en aangezien het plafond nauwelijks waar te nemen valt, krijg je de indruk dat je onder de blote sterrenhemel staat. Verbazingwekkend! Het idee dat je hier straks getuige zal zijn van een concert van één van je favoriete bands, bespaart je niet van enige lyrische gedachten.
Devote Lamb-fans hadden het de afgelopen maanden niet onder de markt. Het concert van vrijdag was immers onderdeel van een verplaatste tournee, die oorspronkelijk voor februari gepland was. De groep verkoos toen echter om voorrang te geven aan het schrijven van nieuwe nummers, waarvoor de basis trouwens gelegd werd in Amsterdam. Het voorjaar van 2003 bracht Lamb door in een farmhouse in het landelijke en inmiddels beruchte Bath. Veertien songs zijn inmiddels afgewerkt, de releasedatum schippert vermoedelijk rond september. Benieuwd dus hoe het nieuwe materiaal door een afgeladen volle Brixton Academy (capaciteit 4700) zal galmen.
Lamb kan misschien nog het best omschreven worden als een ideal crash tussen twee totaal verschillende (leef)werelden en persoonlijkheden, enerzijds de van energie bulkende kosmopoliet annex meesterbrein/producer Andy Barlow en anderzijds de introverte huismus annex verbluffende zangeres/songschrijfster Louise Rhodes. De fundamenten en ruwbouw zijn het werk van Barlow, Rhodes zorgt voor het fraaie interieur en laat haar ziel de vrije loop in een huis dat nu reeds acht jaar op de top van een steeds mooier wordende heuvel pronkt. Hij laat de songs metershoog caprioleren met een mix van drum ‘n’ bass, ambient, jazz en dito meer, zij gooit haar lieflijke stem in de strijd op de meer ingetogen tracks, die keer op keer betoveren en boordevol oorstrelende magie steken.
In Londen sloeg de klok bijna middernacht toen Lamb op het toneel verscheen. Het lange wachten werd echter meteen onder de mat geveegd toen Barlow de eerste beats (‘Darkness’) uit de boxen liet rollen. De setlist werd mooi gespreid over de drie platen (het sublieme en titelloze Lamb, het ingenieuze Fear Of Fours en het fel bejubelde What Sound) die Lamb tot dusver op de cv heeft prijken. Het eerste halfuur in Brixton was volledig voor rekening van Andy Barlow. Vanaf song nummer twee, ‘Bonfire’ opteerde hij resoluut voor de aanval en liet hij zien dat hij niet vies is van enkele (over)enthousiaste demagogische trekjes. Ook de andere bandleden – John Thorne (double bass), Oddur Mar Runarsson (gitaar) en Nikolaj Bjerre (drums) – ontsnapten niet aan de masochistische trekjes van hun dolgedraaide frontman, die hen dermate opzweepte dat ze geen andere keuze hadden dan het onderste uit de kan te halen. Op latere leeftijd zien we voor Barlow dan ook beslist en rol weggelegd als dirigent van de Proms. Misschien had het te maken met de zichtbare nervositeit die de man aanvankelijk parten speelde, Brixton Academy is dan ook een naam die staat als een kathedraal binnen het Britse (maar ook Europese) clubcircuit.
De ambiance in de zaal bereikte met een zelden geziene snelheid haar hoogtepunt en nog voor het eerste kwart van het concert voorbij was, hadden Barlow en Rhodes hun schaapjes reeds op het droge. Lamb kon het zich dus ruimschoots permitteren om het publiek te laten kennismaken met een handvol nieuwe nummers, hetgeen meteen weer het lekker eigenzinnige karakter van de groep zet. De Mancunians hadden evengoed op veilig kunnen spelen, maar dat deden ze dus lekker niet, want we bleven verstoken van parels als ‘What Sound’, ‘Sweet’ of ‘Sweetheart’. In hun plaats kregen we beklemmende versies van ouder (‘Little Things’, ‘Softly’) en recenter (‘One’ en het door Rhodes al zittend ten gehore gebrachte en honingzoete ‘Small’) tot gloednieuw materiaal. De tijd die Louise en Andy vorig jaar in respectievelijk Brazilië en India doorbrachten, hebben ze blijkbaar goed aangewend, want de nieuwelingen (‘Wonder’, ‘Sun’) klonken gelaagder en coherenter dan ooit. Lamb haalde eveneens een bevriende Afrikaanse percussionist op het podium die de adrenaline door het bloed jaagde en de zaal in vuur en vlam zette. Het ingehuurde strijkerstrio kenden we dan weer van het concert dat Moby vorig jaar ten beste gaf in Brussel, net voor hij met nota bene Lamb door de Britse eilanden trok. Alvast een buitengewoon gunstig voorteken dus met het oog op de aanstaande release in het najaar.
Nadat Andy Barlow zichzelf opnieuw wat meer naar de achtergrond gedreven had, was het de beurt aan de flegmatieke Louise om haar gloriemomenten uit te kiezen. ‘Heaven’ en ‘Gabriel’ mochten de rijen kippenvel dan wel opstapelen, beide songs cijferden zich genadeloos weg voor het reguliere hoogtepunt van een Lamb-concert, het ronduit verwoestende ‘Gorecki’. Weinig songs wisten ons de laatste tien jaar bij het nekvel te grijpen als deze. Het is geen evidentie om nagenoeg vijfduizend uitzinnige fans monddood te maken, maar Louise slaagde con brio in haar opzet. Links en rechts werden heel wat tranen weggepinkt en ook ondergetekende had niets in te brengen tegen een lawinestorm van koude rillingen. Wereldsongs als deze zijn hoogst zeldzaam, maar eenmaal je hart eraan verpand, scharen ze zich voor eeuwig in de diepste krochten van de menselijke ziel. Met het serene ‘Trough The Clouds Clear’ maakten de donkere wolken plaats voor een heldere hemel, waarmee Lamb nog maar eens bewees dat ze zoveel meer zijn dan de experimentele triphoppers waarvoor ze in hun beginjaren enigszins minachtend werden versleten.
Naar het einde toe was het weer aan Barlow om het publiek de benen vanonder het lijf te schoppen met een tornado van dubbele bassen en breakbeats (‘Fly’). Een oorverdovende en niet aflatende staande ovatie was het minste wat het publiek er kon tegenover stellen als dankwoord. ‘B-Line’ mocht de eerste bisronde openen, waarna Rhodes à capella de Londense skyline tegemoet kwam. Onze-Lieve-Vrouw mag dan pas volgende week ten hemel varen, met Lou heeft ze alvast de ultieme reisgezel. ‘Lullaby’, ‘Gold’ en ‘Cotton Wool’ bedienden dan de vintage Lamb-fans op hun wenken, terwijl anderen zich verkneukelden aan de subtiel in elkaar gevlochten visuals. Na bijna 120 minuten bedankte Andy het publiek met een enkele kiekjes, ook voor hem was het ongetwijfeld een avond die hem nog lang zal heugen. “This could be heaven” klonk het ergens halverwege het concert, wel, deze slagzin van Louise maken de voorgaande dertienhonderd woorden compleet overbodig. Onze voorraad superlatieven mag dan bijna door de voorraad heen zijn, 9 mei 2003 gaat de annalen in als ‘memorabel’!
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/lamb/lamb-brixton-academy-2003/3143/
Meer Lamb op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lamb
Deel dit artikel: