Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Kroniek van een scheur
Screamin' Jay Hawkins: in alle kinderlijke eenvoud is de man te omschrijven als een Amerikaanse zanger van rhythm-and-blues (lees: in een vat zwijnenbraaksel gefermenteerde rhythm-and-blues). Aangereden, door de wormen opgegraven en uitgespuugde rhythm-and-blues. Eenzelfde aanvulling op de typering 'zanger' zou eveneens terecht zijn. De mens wordt echter - je zou het haast vergeten - als ongeschonden baby geboren. Of, in eigen woorden, "black, naked and ugly". Het kind krijgt de naam Jalacy Hawkins. Het is 1929. Een flinke sprong vooruit, en Jalacy is als jonge twintiger in ieder geval al één illusie armer; de deur naar het operatoneel blijft op slot. Schemerige achterpaden, schuifdeuren en vreemde aanwijzingen brengen hem op het vermaakpodium van het Amerikaanse leger. Daarna wordt Hawkins bokskampioen van Alaska, categorie middengewicht.
Neusbot
Met het ronkende 'I Put a Spell on You', de enige hit van de man, gaan de poorten naar het rondreizend podium dan toch open. Het morbide spektakel, dat zich daar avond na avond afspeelt, is overrompelend. Met het neusbot straf op de neus, en een gestoorde blik in de ogen, stampt Screamin' Jay Hawkins het podium op en af. Brandende lijkkisten, een rokende schedel op een stok genaamd Henry, schilden en speren maken het carnaval compleet.
De manie rond 'I Put a Spell on You' is een vroeg hoogtepunt, en blijkt de opmaat voor een spiraalsgewijze daling. Die daling duurt dan nog wel veertig jaar, en levert nog dertien platen van wisselvallige kwaliteit op.
Spuugdraden
Honderden keren opgestaan uit een doodskist, maar toch eenmaal moest de man sterven. 12 februari 2000, Parijs. Jalacy sterft berooid, 57 kinderen rijk. Naar schatting.
De man is nu vijftien jaar dood en ook postuum is er van groot commercieel succes nog niet bepaald sprake geweest. Wat nu? Het circus is voorbij, maar wie nog wat dieper in de platenbakken (of de drie-voor-vijf-euro-bak) graaft, komt daar de spuugdraden van Screamin' Jay Hawkins vanzelf tegen. Misschien.
Waar? Voor beginners: aan de snor van Captain Beefheart; in het dode haar van Mick Jagger; over de rug van Tom Waits 'Bone Machine'; aan de jaspand van Nick Cave; en in - heel diep graven nu - de make-upkoffer van Alice Cooper en Marilyn Manson.
Wat moet u weten van Screamin' Jay Hawkins?
Het gehele oeuvre van de man samen te vatten in de krappe drie minuten van 'I Put a Spell on You', is wellicht wat al te gemakzuchtig. Daarom hieronder een korte stoomcursus Screamin' Jay Hawkins.
'Frenzy' (1957)
Zoals op de video te zien is, hield Hawkins ook in zijn herfstdagen nog volledig vast aan zijn neusbot en maniakale uithalen. Wellicht niet meer met dezelfde hysterische energie als in de jaren zestig, maar het zweet spat nog altijd uit de boxen (en uit Hawkins voorhoofd). Het nummer beschrijft in enigszins banale termen het effect van een kus op de emotionele gesteldheid van een man: waanzin, een delirium.
'I Put a Spell on You' (1958)
Een opname van de shock rocker in volle glorie. Naar verluid wordt 'I Put a Spell on You' opgenomen tijdens een collectief bacchanaal. De opname bezorgt Hawkins een black-out, waardoor alle herinneringen aan de opname in één klap worden gewist. Evenwel bezorgt het nummer hem de sleutel naar (kleinschalig) succes. Het nummer is inmiddels talloze keren onder handen genomen en gecoverd, waaronder door Creedence Clearwater Revival, Nina Simone, Joe Cocker en Marilyn Manson.
'Orange Colored Sky' (1958)
"I was walkin' along minding my business / When love came and hit me in the eye /
Wham! Bam! Alakazzam! / Outta the orange-colored sky." Of: zoals dat kan gaan in de liefde. Net wanneer je het niet aan ziet komen.
Het nummer is overigens niet van de hand van hemzelf, maar eerlijk geleend van Willie Stein (de songschrijver van Nat King Cole). Hawkins gaat zich over een semidronken begeleiding vrolijk te buiten aan het verklanken van liefdesvuurwerk. Bam! Flash!
'Constipation Blues' (1969)
Een niet minder memorabele kraker uit het vat van Hawkins is deze uit het hart gegrepen ode aan de constipatie: "A song about real pain." Alle facetten van de menselijke schreeuw komen in dit nummer aan bod. De hulpeloze paniekschreeuw bij de constatering van het probleem, de wassende kreun tijdens het verwerkingsproces tot aan de moegestreden zucht na afloop.
'Sirens Burnin'' (1990)
'Sirens Burnin'' is de even eigenaardige als typische bijdrage van Hawkins op Night Angel, een horrorfilm uit de jaren negentig. De jaren tachtig roken nog wat na, wat in dit geval resulteert in een enorme bak galm en gedateerde geluidseffecten (ratels, politiesirenes, gospeltinten). Hij beperkt zich in dit laatste nummer vooral tot het uitstoten van bloedstollend gegil. Het zou een van de laatste keren zijn dat de man zijn stem zou laten horen.
Goed. De brul van Screamin' Jay Hawkins zindert nog na. Nog even bijtijds terugblikken dus, voordat de man daadwerkelijk opgaat in de geschiedenis, ofwel de laatste scheur.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/screamin-jay-hawkins/i-m-screamin-jay-hawkins-1929-2000/25682/
Meer Screamin\' Jay Hawkins op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/screamin-jay-hawkins
Deel dit artikel: