Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Touch and Go Records ontstaat in 1981 wanneer Necros en The Fix, twee jonge punkbands uit de Midwest, een split-single uitbrengen met financiële steun van fanzine Touch and Go. Necros’ bassist Corey Rusk [foto rechtsonder] neemt al snel plaats aan het hoofd van het platenlabel dat zich in de eerste jaren specialiseert in punkrock en hardcore. Wanneer het hoofdkwartier in de tweede helft van de jaren tachtig van Detroit naar Chicago verhuist, groeit het label uit tot een essentiële speler in de opkomst van de zogenaamde underground, de alternatieve post-punk, pre-grunge gitaarrock.
Bands als Butthole Surfers, Scratch Acid, Big Black, Killdozer, Mekons, Die Kreuzen, Jesus Lizard, Tar en Slint krijgen onderdak bij Touch and Go. Zij brengen platen uit die hun stempel drukken op het geluid van vele gitaargroepen in de jaren negentig én op heel wat hedendaagse bands.
Nirvana, Afghan Whigs, Helmet, Motorpsycho, Pavement, Unwound, Mogwai, Mono, om er slechts enkele te noemen, allemaal zijn ze op een of andere manier schatplichtig aan het typische geluid, dat omschreven kan worden als stevig, zwaar, vettig en strak, en dat aanwezig is op mijlpalen The Greatest Gift van Scratch Acid, Atomizer van Big Black en Jesus Lizards Goat.
Uiteraard zit ook het veelvuldige productiewerk van Steve Albini, zanger-gitarist bij Big Black, hier voor iets tussen. In zijn Electrical Audio Studios in Chicago ontvangt hij heel wat bands, Touch and Go-groepen maar ook andere, die hij helpt bij het opnemen van hun muziek. Net als bij Touch and Go staan ook hier de muzikanten centraal. Toch drukt hij impliciet een stempel en is zijn inbreng voor velen uitgegroeid tot een soort van kwaliteitslabel.
Ook het feit dat veel platen van het label nog steeds beschikbaar zijn, draagt bij tot deze beïnvloeding. De platen kunnen zo deel worden van een muzikale cultuur en steeds weer nieuwe kopers aanspreken.
Eerlijke werkwijze
Touch and Go is niet begonnen als een bedrijf, Corey Rusk brengt gewoon de muziek uit van groepen die hij goed vindt en met wie hij graag samenwerkt. Het is niet zomaar zijn job, eerder zijn levenswerk. Muziek wordt geen middel om geld te verdienen en artiesten worden behandeld als gelijken en vrienden. De twee partijen tekenen geen contract. Indien een band niet genoeg zijn best doet, zal Touch and Go hen niet helpen. Wanneer Touch and Go het laat afweten, kan de band meteen vertrekken als hij dat wil. Veel muzikanten appreciëren deze oprechte en verfrissende aanpak. De relevantie van Touch and Go ligt grotendeels in het feit dat ze nu nog steeds op exact dezelfde manier te werk gaan als in het prille begin.
Rusks smaak verruimt en Touch and Go gaat vanaf 1990 samenwerken met zusterlabel Quarterstick Records, waardoor ze eveneens muzikanten aantrekken die niet meteen onder de noemer ‘rock’ vallen. Rachel’s, een collectief dat aanleunt bij de actuele klassieke muziek, is hier het beste voorbeeld van. Ook de term post-rock duikt voor de eerste keer op in het kielzog van releases van Touch and Go.
In 1991 brengt Slint Spiderland uit, waarop de band de bouwstenen van het genre presenteert: rustige, opbouwende, repetitieve stukken worden afgewisseld met intense, krachtige gitaaruitbarstingen. Bassist David Pajo komt later bij Tortoise terecht, de peetvaders van de instrumentale post-rock, die platen uitbrengen bij de buren van Thrill Jockey Records.
Bijzonder jubileum
Welke bands kleuren de jaren negentig bij Touch and Go? Shellac natuurlijk, de zoveelste incarnatie van Steve Albini, en Seam, Girls against Boys, June of 44, Blonde Redhead. De laatste jaren genieten vooral Calexico, CocoRosie, !!! en TV on the Radio veel belangstelling. De vroege geschiedenis reflecteert een voorliefde voor harde punk, de laatste vijftien jaar brengt Touch en Go ook platen uit die iets minder ruig klinken. Na vijfentwintig jaar staat het label nog steeds garant voor creativiteit, vernieuwing, diversiteit en een onafhankelijke aanpak. Dit blijkt eens te meer op hun verjaardagsfeestje, het festival dat ze in september organiseren.
En het is niet zomaar een festival, daar in het verre Chicago. Immers, enkele bands zijn bereid nog eens het podium te betreden na jaren van inactiviteit. Scratch Acid [foto links] en hardcorepioniers Negative Approach spannen de kroon: zij stopten twintig jaar geleden, maar voor Touch and Go willen zij opnieuw het repetitiekot en het podium betreden. En dan wil iemand uit pakweg Australië of Japan al eens het vliegtuig nemen naar Chicago. Vele fans hebben wegens hun jonge leeftijd immers nooit de kans gehad hun helden aan het werk te zien.
Naast Scratch Acid is ook Big Black, één van de eerste bands van Steve Albini, een grote publiekstrekker. Zij zien het minder zitten om na al die jaren nog eens samen te spelen, maar uit respect voor labelbaas en vriend Corey Rusk zijn ze toch bereid vier nummers te brengen.
Er zijn nog meer reünies. Ook Pegboy, Killdozer, Didjits, Man or Astro-Man?, The Monorchid, Seam en Three Mile Pilot treden aan. Niet iedereen met evenveel glans, de ouderdom heeft duidelijk zijn tol geëist, maar het blijft interessant om te zien en ze doen het van harte. De meeste muzikanten hebben hun vroegere leven als rocker al een tijdje vaarwel gezegd, maar zijn Touch and Go nog steeds erkentelijk.
De heldere indierock van Seam klinkt wel fantastisch van de eerste tot de laatste noot en ook de wederopstanding van Three Mile Pilot doet uitkijken naar de nieuwe plaat, die in februari 2007 bij Touch and Go uitkomt, tien jaar na hun laatste wapenfeit. Pall Jenkins en Zach Smith van respectievelijk The Black Heart Procession en Pinback, én Three Mile Pilot, hebben ondertussen een inspirerende thuis gevonden bij het label uit Chicago en besluiten daarom ook met hun gezamenlijke band deel te worden van de familie.
Andere hoogtepunten zijn Shipping News, Girls against Boys die hun Venus Luxure No. 1 Babynog eens integraal spelen, !!! die de ‘gitaarnerds’ gelukkig aan het dansen krijgt, The New Year, Big Black ook al is het te kort om er helemaal in te komen, Scratch Acid die nog even wild tekeer gaan als weleer, Arcwelder, Pinback en het Nederlandse The Ex [foto rechts], die één van de beste sets van de tweeëndertig acts neerzet.
Thank you, Corey!
De drummer van Seam vat het festival perfect samen: “I felt like a little kid on summer vacation this whole weekend”. Veel fans van weleer zijn immers later zelf op het label terechtgekomen. Deels is het melancholie, maar het gaat duidelijk verder. Het verleden en de vroegere betekenis van Touch and Go als toonzetter van de alternatieve gitaarscene in de jaren tachtig en negentig wordt nog eens in de verf gezet en veelvuldig bewierookt door alle bands. Tevens blijkt dat het label nog steeds een relevante rol speelt in het hedendaagse alternatieve muzikale landschap. Ze gelden als pioniers, die met hun gedurfde releases de anderen vaak een stapje voor waren én zijn.
Een belangrijke reden hiervoor is de persoonlijke smaak en het enthousiasme van Corey Rusk en zijn naaste medewerkers. Rusk handelt nog steeds vanuit dezelfde motivatie als vroeger en houdt er nog steeds van nieuwe muziek te ontdekken en bands aan een publiek te helpen. De muziek en de artiesten staan centraal. Muziek is volgens hem ontzettend belangrijk, het is een vorm van communicatie, het hangt samen met emoties en herinneringen en het is iets waar je mee verbonden bent.
De bands hebben al het gevoel dat ze deel uitmaken van die visie van Touch and Go, op dit festival worden ook de fans erbij betrokken. Vandaar ook de speciale sfeer van het festival: iedereen -de groepen, de medewerkers van Touch and Go en de toeschouwers van over de hele wereld- voelt diezelfde verbondenheid en kan dat gevoel na al die jaren met zielsverwanten delen. En dan nog wel in Chicago, al jaren de thuisstad van het label. De stad heeft een bloeiende en eclectische alternatieve muziekscene en ademt als het ware muziek.
Natuurlijk zijn, terwijl KindaMuzik terugblikt en vaststelt dat Touch and Go in zijn vijfentwintigjarige bestaan een belangrijke culturele referentie is geworden, Corey Rusk en de zijnen als vanouds druk in de weer om het publiek te verblijden met releases van spannende, excentrieke en hippe gitaarmuziek. Zoals zij dat al vijfentwintig jaar doen.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/touch-go/25-jaar-alternatieve-gitaarrock-touch-and-go-viert-feest
Meer Touch & Go op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/touch-go
Deel dit artikel: