Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Was de vorige, eerste editie van het festival nog uitverkocht, dit keer lukte dat bij lange na niet. Malaise in platenland. Maar de kwaliteit van de geboekte bands was er niet minder om. The Spades (foto) beten om twee uur 's middags het spits af met een prima set. Fijn was vooral dat zanger Denvis voor de verandering eens niet irritant was en daardoor kwam hun vuige garagerock vol knipogen naar de Dead Boys sympathiek over. Misschien was hij gewoonweg nog niet dronken genoeg om het te verkloten.
Stockholm Syndrome doopte de snikhete Bat Cave om tot Emohol. Hun mix van At The Drive-In en Fugazi klonk scherp en agressief, maar de composities bleken na een dikke twintig minuten toch een beetje op elkaar te lijken. Het viertal bracht doorsnee emo met schreeuwzang, maar de ingrediënten voor een mooie toekomst zijn er in overvloed.
Terwijl de aan Pink Floyd refererende klanken en videobeelden van Gerry's en Harry's Multi-media Spektakelshow wegstierven en het KindaMuzik-team dacht daadwerkelijk teruggelanceerd te zijn naar de jaren zestig, was Skik al begonnen met het eerste echte feestje van de dag. Met een fikse handvol hits kregen zij het publiek moeiteloos mee. Variërend van ska tot metal en country tot punk liet het viertal geen genre onbenut ,zonder in clichés te vervallen. Taalbarrières werden geslecht toen zanger/gitarist Daniël Lohues opmerkte dat het zo'n "mooi weer is buut'n" en enkele Peter Pan Speedrock fans antwoordden met een oer-Brabants "wa zedde?". Het Drentse viertal speelde een prima set, al viel het me op dat een groot deel van het publiek enigszins beschaamd om zich heen keek terwijl zij de refreinen meezongen. Alsof het toch niet helemaal cool is om toe te geven dat Skik cool is. Merkwaardig, want hun optreden bleek een van de hoogtepunten van de dag. Want een feest was het, ondanks de Gram Parsons-cover in mineur.
Een deur verderop, in de Kleine Zaal, was het This Beautiful Mess (foto) dat voor een heel ander soort vuurwerk zorgde. Geconcentreerd maar met zichtbaar spelplezier presenteerden zij hun transparante popsongs die ergens tussen luisterliedjes en emo in vallen. Vooral zanger Arjen is een genot om naar te kijken en ook de mooie, gevarieerde toetspartijen zorgden voor kippenvel. De nummers van het onlangs verschenen Wind to the Shorn Lamb lieten zich prima naar het podium vertalen en het publiek smulde van de spanningsbogen die ergens tussen pakweg Sunny Day Real Estate en Tindersticks in liggen.
Tegelijkertijd stond Gem in de Bat Cave op de MTV-planken. De wildste verhalen gingen er rond over deze Utrechtse band. Het zou werkelijk briljant zijn maar toch ook weer veel te veel op The Strokes lijken. De grote drukte en de sauna-achtige temperaturen weerhielden mij ervan het randje van het podium op te zoeken, maar het geheel kwam achter in de zaal behoorlijk over. Er werd in ieder geval nog flink over Gem nagepraat in de foyer. Wat betreft een kritisch oordeel blijft KindaMuzik omtrent deze, tegen de normale werkwijze in, nog even in het midden. Wel kunnen we verklappen dat het erg leek op, jawel, The Strokes.
Track Addicts lieten zich gelden als heuse zomerfestivalfavoriet. Met diepe grooves en een heerlijk open geluid werd er stevig gestoeid met hiphop, funk en soul. Niet vreemd wanneer Zwazi (ex-Postmen) de bas hanteert en vocalisten als Big Boy Caprice en Ten! (ex-Gotcha!) het publiek opzwepen. De nummers waren langdradig en voorspelbaar van opbouw maar het spel was zo muzikaal en funky dat het toch wel een feestje werd. Wanneer een fragment van George Clinton's 'One Nation under a Groove' van Funkadelic werd ingezet viel alles op z'n plaats. Track Addicts bracht puur spektakel.
Dat kon van Darryl-Ann niet gezegd worden. Die kwamen dan ook niet om een feestje te bouwen maar om de liedjes van hun zojuist verschenen album Don't Stop te laten horen. Daarmee presenteerden ze wat we al eerder van de band hoorden: de nieuwe lulligheid. Relaxed, veilig maar ook kleurloos. Het moet gezegd: de liedjes staan stuk voor stuk als een huis. Jammer dat het overgrote deel van het publiek hartige orale consumpties verkoos boven muzikaal meesterschap. Maar mijn god wat was het saai om naar te kijken. In dat verband hoeven we de half leeggelopen Choice niet goed te praten.
Na Darryl-Ann mocht The Sheer (foto) in een volgepakte Kleine Zaal bijna net zoveel harten veroveren. Veel jonge jongens en meisjes vooraan die vooral de tekst van de hit 'Something to Say' woord voor woord meezongen. En terecht, want de britpop van de Haarlemmers klinkt even vrolijk als die van de oude Supergrass. Feit is dat de muzikanten enthousiast overkomen en muzikaal genoeg in huis hebben om een volledige set te kunnen boeien. Ook de minder bekende nummers bleken pakkend genoeg en zetten aan tot enig voetenwerk. Al moet gezegd dat het doelbewust stilvallen tijdens het hitje om zodoende het publiek mee te laten zingen behoorlijk lachwekkend overkwam, maar dat was bij Skik ook al het geval. Laat The Sheer in godsnaam gewoon een lekker bandje blijven zonder grote gebaren, want het is juist de onbevangenheid die de band zo leuk maakt.
Na de uitreiking van de Duiveltjes (zie onderaan dit artikel voor de uitslag) bleef het publiek geduldig wachten op Extince. Extince was al de hele dag de pispaal. Voor insiders als de verslaggevers van KindaMuzik althans. Eerst omdat hij de enige artiest was die absoluut niet gefotografeerd wilde worden, wat tot veel woede leidde bij het aanwezige journaille. Daarna omdat hij Peter Pan Speedrock en haar kleurrijke entourage uit "zijn" kleedkamer liet gooien. "We pakken hem wel na de show," lieten Dikke Dennis en Grootkop me weten toen ik hen tegenkwam bij de urinoirs. Extinces show was enigszins voorspelbaar. Slechts begeleid door een turntablist (die wel errug stilstond), een rapper en een danseres/zangeres vuurde hij de ene hit na de andere op het enthousiaste publiek af. Het ging erin als zoete koek terwijl de leek totaal niets kon verstaan van zijn fabelachtige en bovenal grappige rijmpjes. Ach, alle journalisten hadden sowieso al de pest in toen de man het podium betrad. Misschien wordt het eens tijd dat Extince zich gaat verdiepen in andere dingen dan beweren de grootste en de beste te zijn. Als rapper heeft hij mijn sympathie, maar wat het sociale vaardigheden betreft mag hij terug naar de schoolbanken. Een klein festival als Fret Alive zou juist voor verbroedering moeten zorgen backstage, maar dat gegeven ging geheel langs de rappende Brabander heen. "Grootheidswaanzin," mompelde een journalist afkeurend.
Tijd voor Textures in de Kleine Zaal. Die deden wat er van ze verwacht werd. Onverstoorbaar maar menselijk bliezen zij het publiek weg met hun technische metal. Kenmerkend was het feit dat er zoveel mensen binnen waren die op het eerste gezicht helemaal niets met metal hebben. Of dat aan Textures lag of aan de voorspelbare Extince houden we liever in het midden, al hebben de mannen van Peter Pan Speedrock hier vast nog iets aan toe te voegen. Feit blijft dat Textures door een groot deel van het publiek flink gewaardeerd werd, ondanks de moeilijke ritmes, schreeuwerige zang en de moshpit vooraan.
Om tien uur scherp tikte Bartje af, in zijn kielzog de Lange en Vieze Piet meetrekkend. Dat Peter Pan Speedrock (foto) sinds jaar en dag Neerlands beste rock-'n-rollband is wisten we al langer, en ook nu was het, om in PPS-termen te spreken, erop en erover. Vergezeld van een prachtige videoshow met veel humor, bier, vrouwen en auto's wisten de stamprockers uit Rockcity het publiek moeiteloos voor zich te winnen. En zong het publiek elk nummer woord voor woord mee, zonder dat het trio erom vroeg. "Het is tien uur maar da's nog vruug," riep kapitein Peter van Elderen. Met zijn truckerspet leek hij nog het meest op een op hol geslagen pompbediende. Alle krakers kwamen voorbij, behalve 'Auf der Axe'. Dikke Dennis deelde niet alleen bier uit aan de voorste rij, hij zong ook nog een deuntje mee. Peter Pan Speedrock is niet alleen kwalitatief ongelooflijk sterk, het is ook geweldig entertainment. En daarom deed hun optreden de prestaties van de favorieten van het KindaMuzik-team, Skik, This Beautiful Mess en Track Addicts toch enigszins verbleken.
De absolute afsluiter was Astrosoniq (foto) dat de Bat Cave op haar grondvesten deed schudden met een gevarieerde set. Muzikaal laverend tussen Hawkwind en Iron Maiden werd zelfs het cliché op de gitaarsolo geslecht. Een hoofdrol was wederom weggelegd voor de twee toetsenisten die geen geluidseffect onbenut lieten om de toehoorders de tijd te doen vergeten. Een tijdloze afsluiter dus van de zeer geslaagde opvolger van het Fret Alive festival van vorig jaar. Ofwel, het begin van een mooie traditie.
Duiveltjes
De Duiveltjes zijn prijzen die jaarlijks toegekend worden aan artiesten en een concertzaal. Nederlandse muzikanten stemmen op elkaar, zonder inmenging van derden. Dit jaar gingen de prijzen naar:
Beste DJ:
Armand van Helden
Beste drummer:
Martijn Bosman
Beste toetsenist:
Will Maas
Beste bassist:
Michel van Schie
Beste gitarist:
Twan van Gerven
Beste Zanger:
Marco Borsato
Beste podium:
Vera, Groningen
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/various-artists-2446/fret-alive/5672/
Meer Various Artists op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/various-artists-2446
Deel dit artikel: