http://www.kindamuzik.net
ernaast
Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
TIEN KEER DOMINO: HET ULTIEME ELFTAL VAN PROGRAMMATOR KURT OVERBERGH
Met de champagneflessen in aanslag is het tweede lustrum van Domino het perfecte alibi om de meest markante momenten en evoluties van het festival te toetsen aan het heldere brein van artistiek directeur Kurt Overbergh. Tien keer Domino, gezien door de helblauwe ogen van een man zonder wie het festival allicht nooit aanspraak had kunnen maken op een bestaansreden.
Tekst: Dieter Craeye
Publicatiedatum: 31 maart 2006
SUPER-COLLIDER (ABClub – 1999)
“Digitale P-funk, samen met Christian Vogel. Jamie Lidell was toen al een superster en een ongelooflijk talent. De combinatie van experiment, hermetische elektronica, een soulvolle stem en het visuele aspect was voor mij het summum. Ik vind Muddlin’ Gear - zijn soloplaat die toen nog niet uit was – overigens een ondoordringbare plaat. Ik had er het laatst met Jamie zelf nog over. Mensen die dàt goed vinden, liegen. Het is pure masturbatie. Niet dat masturberen slecht is, maar dat is een andere discussie.”
GODSPEED YOU BLACK EMPEROR! (ABClub – 2000)
“Wervelend, imponerend, meeslepend. Over Godspeed was destijds nog geen letter in de pers verschenen. Ze leken als het ware uit de riool te komen. Bij hen had ik meteen dat buikgevoel te pakken. Twee jaar later stonden ze plots in een uitverkochte grote zaal, meteen voor het laatst. We zijn er ook als enigen in Europa in geslaagd een soort minifestival – zoals dit jaar met Mogwai – rond hen te bouwen. Ook Constellation hebben we op Domino een paar keer een platform gegeven. Ik moet wel toegeven dat ik dat label momenteel een beetje uit het oog aan het verliezen ben.”
SIGUR RÓS (Grote Zaal – 2000)
“Hun eerste Belgische indoorshow! Ze waren louter geboekt op basis van die ene single ‘Svefn-G-Englar’, niet op basis van hun zwakke debuut Von. Het was zo uniek! Het was ook mooi om ze collectief te zien knuffelen alvorens ze opkwamen. Nadien heeft Radiohead ze opgepikt. We hebben ze nog verscheidene keren in optie gehad, maar het is ons nooit meer gelukt ze naar hier te halen. Ze willen enkel nog voor een zittend publiek optreden. Dat is jammer! Met bepaalde artiesten creëer je na verloop van tijd een hechte band en kun je enigszins profiteren van hun groei. Met Sigur Rós ben ik dat contact helaas kwijt. Het feit dat ze nu terug op Werchter staan, is voor mij wel een soort bevestiging naar andere collega’s toe: zie je wel, wij hadden gelijk. Het zou fijn zijn als ze nog eens met een meer rockgetinte plaat uitpakken, eentje die uiteraard in het format van de AB past.”
FRANCO SAINT DE BAKKER (ABClub – 2000)
“Zij waren onderdeel van de Heavenhotel-labelnight. Rudy Trouvé stelde hem samen en vertrouwde de opening toe aan deze band, die me van mijn sokken blies. Pure jazz met een zweem Chet Baker en refererend aan de goede jaren veertig en vijftig. Ik had nog nooit van ze gehoord. De plaat met het befaamde ‘No One Knows’ was het prachtige resultaat. In juni nemen we een tweede plaat met Franco Saint De Bakker op. Er zijn een paar figuren die altijd bij ons mogen aankloppen met hun ideeën. Rudy Trouvé is één van die zonderlingen.”
MÚM (ABClub - 2001)
“Tijdens deze editie gaven we labelmanager Marcus Thorne carte blanche voor een Fat Cat-labelnight. Terecht, zo bleek: het was een fantastische avond. Dat soort labels moet je in zijn geheel promoten. Zie ook hun grote affiniteit met artwork. Fat Cat was er ook erg vroeg bij wat internetradio betreft. Bij de majors is die rode draad vaak onzichtbaar. Met Marcus ben ik altijd in contact gebleven. Dat heeft onder andere geleid tot het boeken van Vashti Bunyan en Drowsy dit jaar.”
JAGA JAZZIST (ABClub – 2002, 2003, 2005/Lars Hornveth 2004)
“Het Domino-huisorkest bij uitstek! Zij noemen de AB ook onomwonden hun favourite venue in the world. Met Jaga ontwikkelden we zo’n natuurlijke relatie dat we op den duur zelf dingen begonnen samen te stellen. Via hen kwamen we ook bij de hoesontwerpen van Kim Hiorthøy terecht. Via Kim ontdekten we Rune Grammofon, waar we vervolgens een heuse expositie aan gewijd hebben. Via Lars Hornveth kwamen we dan weer bij The Shining terecht. Je gaat echt met een hele familie in zee. Net zoals diverse toneelgroepen bijvoorbeeld Het Toneelhuis of het Kaaitheater als vaste residentie hebben. Ik vind dat schoon.”
DE EERSTE DOMINO-CD BIJ THE WIRE (2002)
“Als eerste festival slaagden we erin om een cd bij het tijdschrift The Wire te voegen. Het is allemaal begonnen met de tweedaagse die we in 2000 rond Sonic Youth deden. The Wire was er toen ook en ik vond die mensen zo’n schatjes. De manier waarop zij met muziek bezig waren, had niks met elitarisme te maken. Helaas heeft hoofdredacteur Rob Young een stap teruggezet. Het radicale denken is doorgezet en dat is geen goede evolutie. Ik kan echt niet meer volgen wat er de laatste twee jaar in The Wire verschijnt. Waar is de tijd dat ze Radiohead of Anti-Pop Consortium of Björk op de cover hadden? Ik herinner me een etentje met hen in Londen vorig jaar, waar we een zware discussie hadden over Jamie Lidell. Ze vonden Multiply veel te poppy om hem op de cover te zetten. Mede daardoor is onze Domino-cd ook veel toegankelijker dan wat er op het festival staat. Er staat bewust geen Magik Markers of Wolf Eyes op. Ik ben daar heel nauwkeurig mee bezig; ik opteer steevast voor een zekere continuïteit.”
DE EERSTE VOLWAARDIGE DOMINO-EDITIE (2003)
“Met voor het eerst een volwaardige tentoonstelling (Kim Hiorthøy, DC), een heuse filmzaal (Room With a View, DC) en de ABBox als extra ruimte. Tien dagen in plaats van zes, meer groepen per dag, meer ontdekkingsacts, kortom: we hebben de mogelijkheden van het gebouw ten volle geëxploreerd.
Domino mag nooit volwassen worden, moet altijd een weerbarstige puber blijven. Als programmeur moet je het onderbuikgevoel laten spreken en in die zin heb ik mezelf nooit een beperking opgelegd. We zijn – in tegenstelling tot Sonar – nooit een elektronicafestival geweest. De kracht zit hem in de diversiteit en een bewustzijn dat bepaalde openingen laat. Sonar worstelde na tien edities al met het probleem dat ze alle uithoeken van de elektronische muziek verkend hadden. Op die manier brand je onvermijdelijk op. Domino is breder en geeft zichzelf constant zuurstof. Het festival kan gemakkelijk nog jaren doorgaan.”
EINSTÜRZENDE NEUBAUTEN (Grote Zaal 2004 en 2005)
“Aha! Welke groep uit die tijd klinkt nog steeds brandend actueel? De Neubauten blijven nu al een kwarteeuw zichzelf vernieuwen. Na de kracht van de noise hebben ze intussen zelfs de kracht van de stilte ontdekt. Neem nu tijdgenoten als Throbbing Gristle, Psychic TV of Coil: op plaat is dat razend interessant, maar live is het toch een beetje pijnlijk. Als je dan Einstürzende Neubauten live ervaart: heel stijlvol en altijd magistrale concerten.
Met Einstürzende Neubauten heb ik een heel speciale band. Het is nu de vierde keer dat ik ze programmeer, waaronder tweemaal voor Domino. Tot mijn groot jolijt zijn daar twee live-platen uit voortgevloeid en dan nog eens twee albums die enkel via hun website te verkrijgen zijn. De AB is ook Blixa’s favoriete zaal. Ik vind het schoon om een soort van vertrouwensband te scheppen met iemand die eigenlijk totaal onaanspreekbaar geacht wordt.”
JOANNA NEWSOM (ABBox - 2005)
“Er was weinig volk, maar de verstilde schoonheid die van Newsom uitging, zal me nog lang bijblijven. De bezwerende kracht die zij heeft om een zaal in te pakken… Ze lijmde haar gekloven vingers vast om harp te kunnen spelen: to die for art. Ze pijnigt haar lichaam om toch maar te kunnen spelen. Ik vond dat grappig en ontroerend tegelijk. Anderzijds herinner ik me Joanna vooral als een ongrijpbaar kind. Je probeert daar hoogte van te krijgen, maar dat lukt gewoon niet. Dat geldt ook voor CocoRosie. Anthony en Devendra zijn op dat vlak een pak toegankelijker.
Ik had op Domino altijd al een overzicht willen geven van die new weird folk. Wegens uiteenlopende tourschema’s heb ik Anthony & The Johnsons, CocoRosie en Devendra Banhart nooit op één festival kunnen krijgen. Toch hebben we als één van de eersten in België deze stroming een breder platform gegeven.”
MAURO PAWLOWSKI (Mister Domino tout court)
“Geen Domino zonder Mauro, oftewel: de meest constante Belg op het festival. Ik heb iets met die man. Hij heeft hier met allerlei soort projecten gestaan en anderhalf jaar geleden hebben we hem ook een weekend het curatorschap gegeven. Mauro is aan een bijzonder moedig en grillig parcours bezig. Hij verdiende zijn geld met dEUS om zich daarna volledig te kunnen verliezen in zijn meest obscure alter ego’s. Het verbaast me eigenlijk dat hij nog steeds geen wereldster is. Hij gooit ook constant roet in het eten, al moet hij oppassen dat het publiek hem nog kan volgen. Maar hoe dan ook, zo’n artiest moet je gewoon steunen, die zijn met hart en ziel bezig en zullen binnen twintig jaar nog op een podium staan. Als je mij vraagt wie dan van het niveau Arno zal zijn, dan denk ik aan Tom Barman, Stef Kamil Carlens, Tim Vanhamel en zeker Mauro Pawlowski.”
Het concert van Herbert & Dani Siciliano op vrijdag 14 april is geannuleerd. De transformatie van Herberts jongste album naar een volwaardige liveact heeft immers vertraging opgelopen. Hierdoor vreest Herbert niet aan zijn kwaliteitsstandaard te kunnen beantwoorden. Ook openingsact Djif Sanders vervalt hierdoor. Tickets worden terugbetaald bij de verkooppunten waar ze gekocht werden.
http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=12401
Meer Domino op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/domino
Deel dit artikel: