Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wie zijn ze?
Drummer Ravi Kesavaram en gitarist/vocalist Som Wardner ontmoeten elkaar vroeg in 1998 op de Universiteit van Londen. Som studeert er genetica en Ravi biochemie. Beiden zijn rond die tijd al bezig met bandjes, maar pas zo'n anderhalf jaar later komt er een gezamenlijk project van de grond. Met hulp van een vriend schroeft het duo een demo in elkaar. De bandnaam leidt het tweetal af van de novelle Brighton Rock van Graham Greene. Nadat de ep Delusions of Grandeur bij dj Steve Lamacq van BBC Radio One terechtkomt en gedraaid wordt, gaat het snel voorwaarts. Door de toegenomen aandacht wordt het sterke 'Grounded' gebruikt voor een compilatieplaat van Radio 5.
Maar dan beseffen de twee dat ze voor hun geluid meer sleutelposities binnen de band moeten gaan bezetten. Bij een optreden van Mint 400 spotten ze gitarist Seth Taylor, en bij weer een andere show strikken ze bassiste Carolyn Bannister. De trein dendert door, en de debuutsingle met dubbele A-kant 'Always Your Way' en 'Pieces' ziet het licht voor het jaar 1999 ten einde komt. Enkele weken later, zo rond de kerstdagen, tekent de band een contract bij platenmaatschappij Infectious, waar op dat moment ook bands als Ash en Garbage onder contract staan.
Wat deden ze?
In het jaar 2000 nog niet veel meer dan singles uitbrengen. Maar wel aanstekelijke singles, die al snel een fanschare in beweging brengen. En die de verwachtingen voor het in 2001 verschijnende debuut Finelines hoog spant. En dat blijkt terecht, want met de schoenenstaarderige en naar de grungepop verwijzende nummers op die plaat gooit het kwartet hoge ogen. De laatste single van dat album, het gedreven 'Grounded' blijkt tot op heden de grootste hit van de band. Met voorprogramma's voor onder meer Muse, Deftones, Ash, Placebo en Manic Street Preachers krijgt de band ook alle kans om zich in de schijnwerpers te spelen. Maar ook op de Britse festivals en op het Rotterdamse Metropolis doet My Vitriol het prima.
Wat maakte ze goed?
De sterke, drijvende nummers, met de typerende zang van Som Wardner. Stuwend en strak. En ook al is Finelines met welgeteld zestien nummers wellicht een tikje té lang, het is een debuut dat bijna overal met lof ontvangen wordt. Maar de Londense band bezit ook het uiterlijk en uitstraling om het te maken. Des te vreemder is het eigenlijk dat de band tot op heden niet veel meer blijkt te zijn dan een eendagsvlieg.
En waar zijn ze nu?
Tussen 2002 en 2006 ligt de band even helemaal stil. Naar verluidt zijn ze druk doende met hun eigen Chinese Democracy. Al enkele jaren is er sprake van een vervolg. Eentje waar ook de trouwe fanschare nog steeds reikhalzend naar uitkijkt. Tussendoor komt in 2002 nog wel de veredelde B-kantjescompilatie Between the Lines uit, maar het wachten is al jaren op een echte tweede plaat. Carolyn Bannister is inmiddels officieel uit de band gestapt, en vervangen door Laura Claire. Onder pseudoniem speelt de band tussendoor wat optredens en brengt wat singletjes uit. Die gaan, mede door de geruchtenmolen, als zoete broodjes over de toonbank. Ook speelt My Vitriol in 2007 nog met succes op enkele Britse festivals. En op 14 januari van dit jaar speelt de band als een van de laatste in het Londense Astoria. Op hun MySpace staan wat voorproefjes van nieuwe nummers. Nog niets staat officieel vast, maar er gaan geluiden dat de band in 2009 komt met een dubbelalbum.
http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=18355
Meer My Vitriol op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/my-vitriol
Deel dit artikel: