Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
En met één klap was het afgelopen. Natuurlijk was het verval al wel eerder ingezet, maar met de dood van Kurt Cobain -iets meer dan tien jaar geleden- kwam er een definitief einde aan de grunge. In een periode van amper vijf jaar maakte de grunge het mainstream publiek vertrouwd met 'de harde gitaar'. Gitaarliefhebbers hadden blijkbaar genoeg van de stadionrockers als Bon Jovi, Guns N' Roses en Metallica en kochten massaal de cd's van Nirvana, Pearl Jam en Alice In Chains.
Maar zoals zoveel muziekstromingen werd grunge een trucje, een invulformulier voor succes. Voldeed je aan minstens acht van de tien criteria die in de ogen van de platenmaatschappijen grunge vormden (waaronder lange haren, een zanger met een mooi koppie, scheuren in je kleren en All Stars), dan zat je geramd. Al snel ontstond er een tegengeluid: de punk beleefde zijn derde en commercieel meest lucratieve reïncarnatie. Aan de ene kant waren de nieuwe punkers schatplichtig aan de grungebands (zij hadden namelijk aangetoond dat je geen stermuzikant hoefde te zijn om goede muziek te kunnen maken), aan de andere kant vulden zij de dosis rebellie die door soundalikes als Catherine Wheel, Bush en Candlebox totaal was verdund weer aan.
Met Offspring en Green Day als bekenste voorbeelden werd de gitaar midden jaren negentig hét symbool van de getergde tiener. Was het even schrikken toen we de radio 3-dj 'Smells Like Teen Spirit' hoorde aankondigen ten tijde van Green Day's Dookie en Offsprings Smash. De gitaar en teenage angst werd even normaal als de happy hardcore van Charlie Lownoise & Mental Theo en Nakatomi. Maar toen Henk Westbroek uiteindelijk de werkvloer en huisvrouw verblijdde met 'Roots' van Sepultura was het hek van de dam. De metalheads begonnen zich achter hun oren te krabben. Hun favoriete band op de radio? Voor veel ingewijden begon dat krabben al toen platenmaatschappij Interscope in 1993 Helmet binnenhaalde als 'de nieuwe Nirvana'.
De luisteraar werd avontuurlijker en bands die jarenlang in de underground hadden geleefd werden opeens omarmd door een grote groep mensen. 1994 Bleek een sleuteljaar te worden in de hardcore/metal scene. Veel invloedrijke bands brachten in of rond dit jaartal hun belangrijkste platen uit en stonden daardoor prominent op de grotere zomerfestivals. Zo zag Sepultura zich opeens tussen namen als John Hiatt en The Spin Doctors op het hoofdpodium van Torhout/Werchter staan, stond Prong op de affiche van Pinkpop en mocht Biohazard op een verregend Pukkelpop toch een volle weide begroeten.
Televisie was van grote invloed op het succes van bands als Biohazard, Sepultura, Sick Of It All en Deftones. MTV's Headbangers Ball bestond al veel langer, maar door de komst van eerder genoemde bands en anderen als Type-O-Negative, Helmet, Machine Head en Life Of Agony werd het kijken naar presentratrice Vanessa Warwick weer iets draaglijker. En door Beavis and Butt-Head hoefden we niet tot 23.00 uur te wachten maar konden we al eerder op de avond de nodige metalclips voorbij zien komen. Okee, alles was ingekort en van commentaar voorzien door die twee cartooneske leeghoofden (behalve wanneer net dat vervloekte Metallica voorbijkwam), maar de metalhonger was gestild. Metal was er niet enkel meer voor wereldvreemde, puisterige slungels met matjes en met spijkerjackjes volgenaaid met badges van Iron Maiden en Venom. De harde gitaar was in. In 1995 kreeg Dog Eat Dog zelfs nog een MTV-Award uitgereikt voor Breaktrough Artist. Was dat schrikken!
Ook de Nederlandse muziekliefhebber hoefde met Countdown alleen niet meer op een houtje te bijten. Nieuwbakken zender TMF zocht nog vulling in de late avonduren en verzon Wet 'n Wild. Het concept leunde zwaar op zijn grote broer Headbangers Ball, maar het programma gaf daarnaast ook aandacht aan Nederlandse bands als Frozen Sun, Brotherhood Foundation, Orphanage en het beginnende Within Temptation. The Box liet een aantal jaren later zien dat metalbands als Korn, Fear Factory en Slipknot ook de SMS-generatie kon bekoren. Vooral in de begindagen van de verzoekzender kwamen de meest obscure clips voorbij.
Maar hét hoogtepunt uit deze tijd was toch wel Dynamo Open Air 1995. Drie dagen lang de beste bands van dat moment. Naast grote namen als Machine Head, Dog Eat Dog, Biohazard, Type-O-Negative en Paradise Lost stonden ook jonge honden als Grip Inc., Dubwar en Hate Squad op de weide. Een beter tienjarig jubileum kon de organisatie zich niet wensen. Het festival was dan ook met 120.000 bezoekers stijf uitverkocht en haalde zelfs het nationale nieuws door de verkeerschaos rond Eindhoven. Sepultura's Max Cavalera trommelde speciaal voor deze editie zijn gelegenheidsproject Nailbomb op om te spelen. Het optreden verliep niet altijd even vlekkeloos, waar vooral het technische gedeelte debet aan was, maar toch was het optreden zo monumentaal dat het later door het platenlabel Roadrunner werd uitgebracht.
Nu had Roadrunner de vinger al langer aan de metalpols. Niet alleen was het label met acht bands al hofleverancier van het verjaardagsfeestje, tevens bracht het label een verzamelaar uit ter ere van het tienjarig bestaan, die nu een mooie herinnering is aan de muziek van die tijd.
Helaas konden weinig van de grote bands de torenhoge verwachtingen uiteindelijk waarmaken. Peter Steel van Type-O-Negative had opeens door dat hij een playboy was en begon zich ook zo te gedragen, zonder de muziek daarbij positief te beinvloeden. Machine Head sprong op de al rijdende nu-metaltrein, om vervolgens lelijk op zijn gezicht te gaan en bands als Life Of Agony en Sepultura verloren hun markante voormannen. Dynamo moest verhuizen, waardoor het aan herkenbaarheid en bezoekers verloor. Ook Wet 'n Wild verhuisde naar de vroege zaterdagavond, waar het uiteindelijk een stille dood stierf. Maar Biohazard, Sepultura, Prong, Helmet en al de anderen hadden wel de weg vrijgemaakt voor een nieuwe lichting bands die de erfenis van deze bands wel konden vertalen naar het 'nu'.
http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=8198
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: