Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
WAT GEBEURDE hier? Wat wilden deze jongens? Waar was de overgave, de drang om het publiek te trakteren op iets dat ze nooit gezien hadden? Het was zo’n verschrikkelijk lullige bedoeling. En je wist: van deze jongens zou je nooit, maar dan ook echt nooit een cd’tje terug gaan vinden in de Virgin Megastore op Union Square in New York of in de HMV op Oxford Street in Londen. Niet alleen omdat ze voorspelbare blafferige gitaarprut maakten (zelfs een cover van the Stone Roses! Ai! Helemaal tot op de noot correct nagespeeld!), maar ook omdat ze een ander ding misten: overgave.
NU, BOVENSTAAND bandje was duidelijk ‘beginnend’, van een platencontract was vooralsnog geen sprake. En als je nummers niet deugen, overleef je sowieso niet. Maar de mentaliteit van de gemiddelde Nederlandse band mét misschien wel een contract en goede liedjes zal de popwereld ook geen steek verder helpen. De ingetogen, timide en doorgaans brave en sexloze attitude van de ‘betere’ platenmaatschappij (ik heb het hier niet over angstaanjagende conglomeraten als Zomba of Sony) zal geen enkele artiest op de kaart zetten. Het levert een voorspelbaar beeld op: show wordt als iets vies beschouwd, entertainment wordt afgedaan als een verschijnsel voor Pepsi Pop. Er moet toch echt snel wat gebeuren wil Nederland nog ernstig worden genomen als leverancier van goede bands en artiesten op de internationale markt. Je kunt niet eeuwig in je kabeltrui en je vlasbaard willen voortreutelen, als de songs goed zijn en dus meer aandacht verdienen.
WEKELIJKS PORTRETTEERT het Britse poptijdschrift NME op de voorpagina een ‘upcoming artist’ die het de week erna weer volledig afmaakt. Zover hoeft het niet nu ook weer niet te gaan, maar de hysterische Britse muziekpers weet als geen ander wat het verschijnsel ‘pop’ maakt en breekt: hypes. Je kunt er afkerig van zijn, maar de popwereld is nu eenmaal een circus waar je als muzikant in het voetlicht geplaatst moet en zal worden. Als dat gebeurt, doe het dan in stijl. Blijf altijd boven de journalist staan, je voortdurend afvragen waarom je dit ook al weer wilde doen: de wereld verblijden (of kwaad maken) met jouw songs en albums. Hamer jezelf voortdurend op het gevoel dat de wereld op jóu wacht, niet andersom. Geen enkele artiest kwam zover zonder het besef dat het een ware guerilla is. Of ze nou in de Top 40 hebben gestaan of niet. The Stooges, The Birthday Party, Duran Duran, Suede, Michael Jackson, N.E.R.D., Madonna, Kylie Minogue en David Bowie en al hun managers hebben dat door. De echte talenten kennen de gluiperds en de wezels maar weten ook enorme hoeveelheden fans te bereiken door hun overgave en geldingsdrang.
WIE BEWEERT ‘underground’ te willen blijven moet zich afvragen wat dat is, underground anno 2003. In een schimmige kelder van een middelgrote stad piepknor-electro maken met je Fostex sporenrecorder? Prima. Geen punt. Je demotapes en zelfgebrande cd’s gaan van hand tot hand in obscure kringen, het zal de oppervlakte nooit halen, dus dat is wat je wil. Maar dat zijn ook niet diegenen die er ooit hun brood mee willen verdienen.
EENIEDER DIE beweert muziek ‘zomaar’ te maken zonder grootse plannen en een gezonde portie zelfvertrouwen (na de verplichte dosis zelfkritiek en relativering, uiteraard), kan beter eeuwig in de oefenruimte blijven. Je zult het immers niet lang volhouden en meerderen sneuvelden vóór jou. Als er geen noodzaak is, een drang om mensen jouw muziek in de trommelvliezen te laten tatoeëren, moet het wel heel gek lopen wil je dan platen verkopen. Je moet niet krom liggen voor marketingstrategieën van platenmaatschappijen en je hijsen in latex pakjes als het ongeloofwaardig is natuurlijk (ik zie bandleden al in kruisloze fantasy-slips), en een pretpark in je achtertuin getuigt ook van megalomanie en narcisme, maar de doodzonde in het popcircuit is terughoudendheid en twijfel. Er moet vuur van afspatten, sex voor mijn part. Niet omdat het verkoopt, maar omdat het je drang kenmerkt. Als artiest heb je voortdurend een haat/liefde verhouding met al die pop trash.
Thomas van Aalten is schrijver. Van hem verschenen eerder de romans Sneeuwbeeld en Tupelo. Zijn nieuwe roman Sluit Deuren En Ramen verschijnt dit voorjaar. Verder is Van Aalten druk doende met het schrijven van een filmscript en maakt hij muziek als Thom Revolver.
http://www.kindamuzik.net/column/709/kindaspam-006-waarom-nederland-geen-pophelden-heeft/2477/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: